Z bliska.

Wirus ostrożnie wydłubuje tubylców, jak rodzynki z ciasta drożdżowego. Najwyraźniej nie smakują mu Ukraińcy, choć ci, stercząc na wysokościach całymi dniami i ocieplając wieżowce wydają się być łakomym kąskiem – masowo wiercą i hałasują jak dzień długi, zaglądając do wystraszonych kuchni i łazienek, w których kryją się mieszkańcy. Kawki przeliczają stokrotki na trawnikach i chyba martwią się, że sroki gotowe wydziobać każdą ozdobę, by z niej zrobić jednodniową biżuterię. Słońce wylizuje wczorajszą wilgoć z chodników i niewiele jej zostanie do południa. Jednorazowe rękawiczki w rozmaitych kolorach usiłują chwytać się żywopłotów, albo znaków drogowych, kiedy wiatr gna je daleko precz, lecz mimo pięciu spoconych palców nie są w stanie zatrzymać się, nim wiatr się nimi nie znudzi. W wąskich pasach zieleni oddzielających jezdnie od chodników kwitną różnobarwne kapsle. Z braku deszczu nie obrodzą rdzą i łypią skrzącymi oczami na przechodniów i psy depczące je bez litości.