Żywa skamielina.

Strategicznie osiadłem w lagunie nieróbstwa i przeczekuję złe czasy. Jak pluskwa. Ona, niekarmiona, potrafi ponoć osiem lat przeżyć ukryta pomiędzy deskami podłogowymi, czy w innej, mysiej dziurze. A dąb pożerany żywcem przez kozioroga też osiem lat się broni, nim się podda definitywnie, więc ja, w tym samym cyklu osiadłem i zamieniam się w skałę osadową. Jak trylobit. Ale on osiadał setki, albo tysiące lat – taki był nieumiejętny. Ja będę zdolniejszy. Tak sobie postanowiłem, jeżeli mądrość można sobie postanowić i mieć. A co mi tam. Kto powiedział, że nie wolno?

Osiadłem i przyglądam się z bezpiecznej przystani, jak wokół świat pogrąża się w pływach – przypływ natchnienia-odpływ gotówki, przypływ wytycznych-odpływ rozsądku. Kolebie się toto wszystko na mizernej fali wstecznej i trzeba uważać, żeby nie wciągnęło człowieka, więc nózie w górę i trzymaj się stary, jak kotwica pośród raf koralowych – aż do śmierci. Nawet księżyc zaczął się kurczyć. Chyba się boi, że i na niego przyjdzie kryska, bo wychudł i pysk się mu wyciągnął, tylko patrzeć, jak dopadnie go anoreksja.

Świat dookoła pręży się i spieszy do nie wiadomo jakich przyszłości. Nawet czas trzeba wziąć w cugle, bo oszalał i pędzi rączo, jakby szaleju się nażarł. Jeszcze się ochwaci i będzie chciał ze mną tu… na skale osiąść, albo pogrążyć się w jakieś święte dumanie. Nie wiem, czy chcę się z nim dzielić własnymi myślami, a nawet i mojej bezmyślności mi żal na pół szatkować. Może niech lepiej poleci sobie gdzieś, gdzie tłuściejsze mieszkają życiorysy, zdarzenia dosadne, a historia miesza się przyszłością w wielkim, głodnym wirze tak, że tylko słowo „kiedyś” pławić się może nie bacząc, jakim płynie nurtem.

Osiadania nie byłem uczony i wymyśliłem je siłą własnej woli, co oznacza, że wolę posiadam. Może nawet wolną wolę posiadam, ale nie zamierzam zbyt skrupulatnie się jej przyglądać, bo a nuż poszkapiłem? Źle poczułbym się, gdybym dokonał mimowolnego odkrycia, że jednak nie i ta wola siedzi w okowach niezrywalnych, grubym lodem chłodnej bezwzględności przywalona. Na cóż mi takie rozczarowanie, gdy mogę delektować się subtelnym wątkiem wolności ulotnej jak cień ważki w nurcie potoku?

Pozycję przyjąłem godną. Dostojną. Szczerze mówiąc trochę odgapiałem od starożytnych, bo cóż ja mogłem wiedzieć o osiadaniu i właściwej sylwetce. Ale był taki gość w historii tego świata, albo miał być tak bardzo, że świat go sam wymyślił i on wiedział. Jego stado nadało mu imię Siedzący Byk w dawno wymarłym języku, szczęściem zdążyli go przełożyć na język wiecznie żywy, czyli transformacja jest możliwa i kto wie, czy nie obejmie również mnie, bo językiem zaściankowym dysponuję, a imieniem, to już zupełnie wcale. Może zanim osiądę ostatecznie ktoś nada mi imię, choćby przechodząc obok w dobrym humorze i komentując drobne zauważenia powie na przykład:

- O! Padlina!

I stanę się Opadliną z dwoma niesymetrycznie rozłożonymi wykrzyknikami i będę osiadał jak sam król, co pilnuje śpiących rycerzy gdzieś w zerodowanych, niegościnnych górach i miecz ma rdzewiejący od tak dawna, że to już wydmuszka jest i bez warstwy kalcytu, wapienia, czy gipsu zniknąłby jak natchnienie poety pozbawionego muzy. Miałem czas. Mogłem eksperymentować, uczyć się, wypróbowywać nieprawdopodobieństwa i korzystać z pamięci, a czasami z jej braku. Podstawy teoretyczne zasadniczo były mi zbędne. Nawet nie podejrzewam, że znalazłby się jakiś docent z otwartym przewodem doktorskim, który miałby ochotę zbadać szerokie spektrum osiadania jednostek, którym pośpiech dał się we znaki do tego stopnia, że aby zwolnić gotowi są nawet na osiadanie.

A ja jestem gotów. Ba! Ja osiadam! Może nieumiejętnie, może bez wsparcia ideologicznego, a kto wie, czy nie bez sensu. Jednak osiadam. Najwyraźniej mam w sobie instynktowną umiejętność, która ujawniła się właśnie teraz i bardzo chce zostać zauważoną i wykorzystaną. Nie jestem z tych, co posiadane talenta wiodą na pokuszenie, albo marynują jak śledzie w beczce. Skoro trafił mi się, usiłowałem nie pozwolić mu na śmierć z nieużywania. Przyznam się otwarcie - chciałem go wykorzystać, jakkolwiek potwornie to brzmi i źle o mnie świadczy. Nie obiecywałem wszak, że jestem dobrym człowiekiem. Nic nie obiecywałem. Nawet tego, że będę osiadał.