Nim świt pobladł.

Najpierw pękło niebo. Chmury rozstąpiły się niczym morze przed izraelitami i po niebie meandrowała chwiejna ścieżka wijąca się jak dym pośród zmierzchu. Potem ktoś obudził słońce. Chyba kopniakami wyganiał je z pościeli, bo wstawało gniewne, purpurowo-fioletowe ze złości. Sroki położyły uszy po sobie i nerwowo szukały schronienia w gęstych, nagich jeszcze gałęziach i w cudzych gniazdach. Asfaltem dreptała nicość – teraz lepiej widoczna, bo ciepło-żółte łby latarni zwieszały się nad nią z politowaniem. Jakiś zbłąkany samochód przemknął udając, że wcale go nie ma, ale oczy miał szeroko otwarte i chyba przerażone własną zuchwałością. Na sumakach pysznią się zeszłoroczne owocniki wyglądające jak bordowe lampiony lżejsze od powietrza. No, chyba że duchy z przykurzonego, wiśniowego pluszu. Ludzie przed sklepami rozstawieni niczym piony na planszy GO we wstępnej fazie gry zajmują strategicznie uzasadnione pozycje, a plansza popękała zupełnie. Płyty chodnikowe na całą zimę zostawione bez gospodarza wyglądają jak potłuczone lustro, albo rzeka, gdy tafla lodu zamienia się w krę, nim odpłynie do morza.