Nie-pokoje.

Tłusty, rozleniwiony nieco budzik od niepamiętnych czasów mieszkający na komodzie syknął na mnie, gdy zacząłem wiercić się w łóżku, które nagle stało się zbyt wielkim. Bałem się, że utonę w nieskończoności prześcieradła. Szukałem ręką. Najpierw nieśmiało, potem już gorączkowo. Nie było cię wcale. Nigdzie. Kołdra zaczęła mnie dusić i tylko dlatego nie dałem rady krzyknąć. Spocony, wynurzyłem się na powierzchnię chwytając oddech zbyt krótki, abym mógł się nim nasycić. Noc buszowała po świecie i okradała go z kolorów i kształtów, a leniwy księżyc ostrzył kosę i polerował ją na diamentowych gwiazdach. Oddychał wiatrem wracającym do miasta z włóczęgi. Nie wstydził się wcale, że szlaja się po nocach i nie zamierzał się tłumaczyć. Chichotał beztrosko, udając, że nie jego dotyczyć mogą wyrzuty.

- Skąd wiatr w pościeli? – pomyślałem – Czemu mrok przeszukuje półki i zbiera ze stołu okruszki po wczorajszej kolacji? Wypija zimną herbatę z twojego kubka, w którym został ostatni łyk? Nigdy nie pijesz do dna. Jakbyś chciała zachować odrobinę na pamiątkę. Zasuszyć i schować między wspomnienia, jak płatki kwiatów, które przynoszę zbyt rzadko chyba, bo zachowujesz opadające płatki i układasz z nich na stole pachnące mandale.

Rozglądałem się nieprzytomnie, a budzik przepychał czas z mozołem. Pół do czwartej. Nieludzki czas. Ani poranek, ani późny wieczór. O takiej porze, to tylko lisy i borsuki zwiedzają świat poszukując sennego łupu, bo bronił się będzie najsłabiej. Czas piratów i partyzantów. Prześcieradło zamarzło na białą, gładką taflę i zrobiło mi się zimno. Kołdra piętrzyła się jak góra lodowa, o którą mogłem się roztrzaskać lada moment, bo płynęła na mnie spychana niewidzialnym, zimnym prądem. Ty – zaginęłaś bez śladu.

Wyłowiłem z mroku stół i pilnujące go krzesła. Umarłą, nocną lampkę, która wczoraj zdechła z żalu, bo zamiast niej oświetlaliśmy twoje ciało świecami ukrytymi głęboko w solnych kielichach, żeby zbyt dużo nie zobaczyły. Nie chciałem się dzielić z nimi twoją nagością. Wystarczyło mi, że kwiaty w donicach zerkały zazdrośnie, bo nigdy nie będą równie piękne. Zasypiałem pełen twojego aromatu i z dłońmi rozbieganymi, zbierającymi ciepło rozsiane po skórze, a teraz dłonie mam puste i wiatr ukradł mi nie tylko twoje, ale i moje ciepło. Gdzie jesteś? Wracaj!

Upiłem się niepokojami, gdy wzrok pobiegł w stronę drzwi balkonowych. Były uchylone. Więc tędy zakradł się wiatr. Ale przecież wieczorem zamykaliśmy je dokładnie. Ty śmiałaś się opędzając przed moimi dłońmi i upierałaś się, żeby zamknąć, bo sąsiedzi usłyszą nas, kiedy przekroczymy granice świadomości i ogarnie nas gorączka nie znająca słów, ani tabu. Znaczyliśmy ścieżkę do łóżka porzuconą odzieżą, która umierała bezgłośnie na dywanie, zapomniana, porzucona i niechciana wcale.

Wzrok nawykł już do ciemności, więc bez trudu odnalazłem na podłodze ścieżkę pożądania wiodącą od balkonu. Firana oddychała w tańcu z wiatrem zniewolona. Wiatr urósł chyba, bo pchnął drzwi i uchylił je odważniej. Byłaś tam! Stałaś, trzymając w dłoniach poręcz i podglądałaś noc równie zuchwale, jak ona ciebie. Założyłaś na siebie moją koszulę. Zbyt wątły jestem, żebyś dała radę ją zapiąć bez skargi piersi, więc stałaś w rozpiętej koszuli, a wiatr rozwiewał jej poły, jakby pragnął pozbawić cię nawet tego skrawka materiału. Bose stopy tańczyły dyskretnie, a pośladki spóźniały się haniebnie za ich ruchem – zupełnie jak plotkarskie echo powtarzające z opóźnieniem wszystko, co zdoła podsłuchać.

Wiatr najwyraźniej zakochał się w tobie, bo znosił zewsząd gasnącą woń maciejki, dziewiczą słodycz bratków, niespodziewaną miękkość kwitnących głogów. Wracającemu znikąd poecie ukradł słowa jeszcze niewyśpiewane, gorące od wódki, którą się wspierał, bo źle mu było tak bardzo, że musiał napisać tęsknoty we frazach ulotnych i nietrwałych. Wykradał śpiew drozdów, które zbudził, żeby śpiewały dla ciebie serenadę i pieścił cię bezwstydnie. Nie mogłem widzieć, ale byłem pewien, że pestki na twoich piersiach wstały i drapią noc niespełnieniem. Księżyc zatrzymał się na chwilę, żeby obsypać srebrem twoją skórę, jakby nie wiedział, że i bez tego jesteś piękna. Z okien naprzeciw zerkały na ciebie orchidee mieszkające na parapetach i uśmiechały się dobrotliwie spomiędzy rozchylonych mimo nocy ust.

Zastygłem zachwycony urodą chwili. Chyba nadeszła odwilż, bo oczy mi zmiękły i pokryły się wilgocią, która zniekształcała widzenie. Ciebie chciała zniekształcić, ale twój obraz miałem schowany tak głęboko, że łzy nie sięgnęły aż tam. Łóżko jęknęło cicho, kiedy wstawałem. Ręce zazdrościły oczom tak bardzo, że wygnały ciało na zewnątrz. Do ciebie. Przytuliłem się czując chłód uciekający w popłochu. Chwyciłem w pół, a ty, bez słowa położyłaś bezsenną głowę na moim ramieniu.

- Zgubiłaś mi się – szepnąłem – Wracaj proszę… do łóżka, do nas…