Dzień bogaty w zauważenia. I dygresje.

 

Kobieta ze starannie zamaskowaną makijażem historią przetrwania, uśmiechała się sponad okularów stanowiących raczej biżuterię, niż zdrowotną protezę. Nie – nie do mnie; każdy facet przegra z monitorem, który niesie w sobie rozmaitość i wszechstronność niedostępną nawet boskiej jednostce. Inna, której w ramach diety udało się zrzucić pośladki (oba), pałała irytacją do swojego ekranu i uznała, że czekanie na cokolwiek jest poniżej jej godności, więc wolała udawać, że spieszy dokądś. Wsiadła w SUVa w jedynie słusznym kolorze i pojechała szukać szczęścia gdzie indziej. I zapewne dłużej – szukanie jednak jest tak szlachetnym zajęciem, że nie znalazłem w sobie lekceważącego uśmiechu. Czekanie, jako stan nie wnoszący nic dla przyszłości musi stać niżej w hierarchii, od pełnego aktywności i zapału działania, jakim niewątpliwie jest szukanie. Trawa mięknie z obrzydzeniem, pełna psich bobków, trocin po wyciętej wierzbie, kapsli, papierków po batonach. Tylko przebiśniegów wciąż nie widać. Krokusów, stokrotek, czy choćby mleczy. Mijam panią pachnącą apteką, przepuszczam staruszkę wolną od zapachu. Słuch drażnią pojedyncze samochody i kłapanie drzwiami dostawczaka uzupełniającego zasoby grzybowej i makaronu do pobliskiego sklepu spożywczego. W gałęziach ćwierkało coś tak małego i dobrze ukrytego, że choć wytężałem resztki wzroku wspomagane dziennym światłem, nie udźwignąłem. Szkoda, bo śpiew wart był zauważenia.