Jeśli nie on, to kto?

 

Powiedziałaś:

 

- Zatańczmy!

 

A potem zdjęłaś plastik przyciemnianej osłony mebla, z koperty wyjęłaś winylową płytę i nadziałaś ją na ostrą igłę gramofonu. Armstrong… Somertime… Tego nie zatańczyłaby nawet Isadora Duncan, ale ty zdejmowałaś właśnie ramiączka stanika, więc przyszedłem. Jak kretyn – w skarpetkach i marynarce. Zdejmowałaś ze mnie jedwabny krawat, który kosztował więcej niż produkcja pierwszego wydania płyty z muzyką Louisa.

 

Bosą stopą zaczepiałaś kanty na moich spodniach, z przymrużonymi oczyma, z ustami pełnymi niezrozumiałych, obcobrzmiących słów. Oblizałaś wargi językiem, a ja poczułem, jakbyś nim przeciągnęła wzdłuż mojego kręgosłupa. Zadrżałem. Twoje pośladki wymykały się moim drżącym, spoconym dłoniom w rytmie zbyt trudnym, żebym dogonił go słowami. Nie nadążałem, albo byłem zbyt pochopny. Kochałem. Niepewność, ciebie całą, w której oczach zatonął rozsądek i przeszłość.

 

Rozpinałaś guziki koszuli – mojej, bo przecież ty już dawno kusiłaś nagością. Żaden utwór nie mógł trwać aż tyle, a jednak Armstrong chrypiał na peryferiach pojmowania, kiedy guziki szły w twoją niewolę ochoczo, niemal żwawo. Żebrałem jęcząc słowa bez artykulacji, lecz stary Arms odbierał mi znaczenie. Nie słyszałaś nic. Albo udawałaś doskonale. Nie potrafiłem zgadnąć – Jęczałem w twoich objęciach, które stawały się zaborcze, bezwstydne i pogrążone poza wszystkim, czego tknęła dotąd cywilizacja.

 

Gdzieś między twoimi biodrami zamykała się nieskończoność. Wszechświat grawitował ku tobie i zanikał, nim zdążył wydobyć z siebie westchnienie. Rozum poszybował, jak chiński lampion i stałem się bezrozumną małpą. Orbity wszystkiego, co posiadało masę skupiły się wokół ciebie i dążyły do źródła, nawet, kiedy ze śmiechem opędzałaś się jak od szczeniaków z tegorocznego miotu, a ja patrzyłem pogrążony w niebycie, w tobie, w tęsknocie za więcej-mocniej-bardziej, jakby mogło istnieć cokolwiek bardziej…

 

Położyłaś na mnie dłoń i zniknąłem w tobie. Przestałem istnieć. Tak samo, jak przestały istnieć okoliczne miejscowości, układ słoneczny, czy Droga Mleczna. Byłaś celem ostatecznym, jedynym słusznym drogowskazem. Jutrem, które bez ciebie zdarzyć się nie ma prawa. Bezczasową kulminacją. Erupcją i jej odwrotnością naraz. Moje geny w trzech niekontrolowanych paroksyzmach zaatakowały twoją radość i runęły lawiną jak wataha wilków na przednówku. Odpowiedziałaś echem niezmierzonej kulminacji.

 

Czułem, że dogorywam. Nie można istnieć z drugiej strony spełnienia, jakie granic nie znało. Spłynąłem z lustra twojego zauważenia jak nieżywy. Potrzebowałem wieczności, żeby się odrodzić, żeby powrócić. Niby nigdzie nie wybierałem się, ale wciąż byłem poza zasięgiem własnego pojmowania. To tylko moje opakowanie leżało i w konwulsjach gasnących więdło daremnie mnie wypatrując.

 

Leżałaś obok. Ociekająca solą, jaką z ciebie wysysałem, której nie zdążyłem zebrać ze skóry ustami, bo oddawałaś mi się tak, że cóż jedne, niewprawne usta mogły? Gramofon czkał ostateczne, powtarzalne tętno – Armstrong? On przecież dawno już nie żyje… 33 i 1/3 obrotu na minutę. Jedna, czarna tarcza udająca fenomen zbawiciela. Może Loui nie zasłużył na wieczność? Więc kto?