Uśmiech losu.

 

Słońce uśmiecha się szeroko do wszechobecnej bieli, a ta ze wstydu topnieje w oczach. Mięknie, jak kobiety na widok oseska, albo szczeniaka nieporadnie merdającego ogonem, dopóki nie przewróci go zapał. Kosy bawią się w chowanego, strącając ciężkie, śniegowe czapy z tui. Pod jałowcami trwa być może zimowy sen, albo figle, lecz, kto je dostrzeże, kiedy wszystko przykryte starannie, niczym stare pasma gór. Asfalt opala się bezwstydnie i aż świeci od potu, a po niebie biegają nieliczne, skołtunione barany. Tylko gawrony smętnie okupują wierzchołki drzew i dachy latarni, by stamtąd podglądać ekscesy przyrody.