Szeptem.

 

 

Naród, z braku rozrywek być może, pozwolił sobie na odrobinę swawoli w zaciszu domowych sypialni. Miło teraz spoglądać na błogi spokój na twarzach ciężarnych kobiet i tkliwość, z jaką zerkają w czeluści głębokich wózków. I absolutnie nie zżymam się, kiedy pod oknami, na placu zabaw zgromadzi się ludzki narybek i szczebioce głośniej, niż pozwalam odbiornikom odtwarzać dźwięki muzyki, albo programów TV.

 

Zdarza się, że patrzę na tę radość, ignorując resztę świata. Podglądam niepewne, marynarskie kroki, ręce wyciągnięte w pragnieniu, by, jako pierwsze dopadły jednej z zabawek, które zameldowały się w piaskownicy i przez zasiedzenie nabyły praw, by twierdzić, że to ich dom. Drepczę śladami wyciętymi w mokrym śniegu przez sanki i wymyślam szczęście w oczach jadącego drobiazgu. Mijam bałwanki stężałe po nocy, nasiąkające wilgocią odwilży, lecz wciąż wyższe ode mnie. Przechodzę pomimo wielkiej, śnieżnej kuli, na której odbite są dłonie chyba wszystkich dzieci z okolicy, lecz teraz już żadne nie da rady przepchnąć jej ani o milimetr.

 

Kołacze we mnie myśl, że mądry po szkodzie, to nie Polak, a człowiek. Bo dopiero, kiedy minie, dostrzega wartość. I cieszy go, niechby tylko obserwacja, skoro nie udział, na jaki często jest już za późno. Zmagam się z przeświadczeniem, że rozum dany jest nam po to tylko, by zrozumieć, ile nas omija. I kurczowo trzymam się myśli, że dostanę następną szansę, a wtedy – to ja wam pokażę!

 

Chyba, że urodzę się równie tępy, jak obecnie i bez pamięci. Ale może nie?

 

- Hej Ty! Na górze! Powiedz, że nie! Proszę…