Filozof obrazów.

 

Księżycowe kontynenty rysowały się wyraźnymi konturami, gdy niebo rodziło pulchniejsze od chleba jądro. Wisiało nad osiedlem, które dopiero ma powstać – czyżby księżyc zamierzał tam właśnie kupić M-3? Dwa miniaturowe boksery minęły mnie bez zauważenia. Najwyraźniej poszukiwały bardziej okazałego przeciwnika, albo adoratora. Zadzierałem głowę w ciemność lekko nadprutą już pogwizdywaniem szpaków, sugerujących, że wkrótce znów czereśnie i sytość wiosennej błogości. Uśmiecham się pośród wciąż śpiących klatek schodowych, niechętnie i na krótko unoszących powieki, by wypluć kapr z oka – człowieka pochopnego, który na półwzroczu wędruje do codzienności, jaka zaczyna się, nim sprzątaczki zaczną się krzątać po osiedlowych grządkach, chodniczkach, czy posesjach. Zadzierałem głowę wystarczająco długo, żeby sobie uświadomić, że ciemność jest naturalnym stanem wszechświata, lekko tylko rozproszoną światłem rzadkich, rozsypanych po nieskończoności gwiazd. Zabawne, że człowiek potrafi dostrzec tylko wyjątki, nieciągłości w czerni, a nie ją samą.

 

- Ale przecież uczonym udało się „dostrzec” masywną czarną dziurę! – karcę samego siebie, lecz nie daję się przekonać do końca.

 

- To tylko wizualizacja! Oszustwo skrojone na miarę naszej niedoskonałości!