Kruchość pamięci.

 

Wystarczy powiedzieć „kamienica”, by przenieść się sto lat wstecz. Po lewej, wilgotniejąca elewacja zawierająca kilka powtarzających się, drobnych ozdób, małych okien dzielonych na jeszcze mniejsze fragmenty, owal bramy zdobionej tak, jakby czas zatrzymał się po to, by kamieniarz zdążył z detalami. Dębowe drzwi skrzypiące od stu lat i małe okienka piwniczne, z których zerkają z nadzieją pająki czekające na deszcz skłaniający muchy i komary do poszukiwania dachu nad głową.

 

Po prawej – druga. Lepiej zachowana, pewnie restaurowana z trzydzieści lat temu, pełna architektonicznych drobiazgów, jakie odróżniać miały jeden budynek od kolejnego. Nad portalem herb sugerujący, że mieszkali w niej kamieniarze Cyrkiel i węgielnica nie zawsze były masońskim symbolem.

 

Między nimi kocie łby prężące grzbiety do słońca przedzierającego się między fasadami, by odpocząć, leżąc na środku jezdni żółtym kleksem. Cicho, pusto, tylko kurz tańczy w promieniach słońca. Witryny wyposażone w ozdobne litery kuszą ciepłym chlebem, antykami, czy książkami, płowiejącymi w zapomnieniu. Gdzieś daleko wiatr ściga jakieś poszarpane na strzępy odgłosy, ktoś trzepie dywan w oficynie, gdzieś skrzypi uchylane okno, żeby wypuścić ponocny zaduch. Firanki przeciągają się leniwie, trącając czasem ogon spasionego kota, albo więdnące ze stoickim spokojem geranium.

 

Ktoś zaklaskał, inny przeklął, nie działo się nic, co mogłoby wytrącić z rutyny starszego pana, sypiącego na parapet resztki połamanej, przedwczorajszej bułki dla gołębi bezwstydnie siadających mu na ramionach i głowie. Najwyraźniej znają się od dawna. Ciepły granit zadzwonił metalicznym drobiazgiem, a z podcieni przechodniej bramy wynurzyła się kobieta okutana taką ilością materiału, że nie dało się rozpoznać wieku, ani koloru skóry. Chusty czepiały się jej tułowia, jak rzepy skarpetek. Schyliła się i jak co dzień uniosła znaleźną monetę – całując na szczęście, a potem uwolniła zapach z piekarni na jeden, krótki oddech, by wejść i drugi, by powrócić, z wciąż ciepłą weką, którą jadła zachłannie krusząc dookoła.

 

Nic. Działo się nic, jakie dziać się miało jeszcze długo, jak działo się od dziesiątek lat. Dzieci dorastały, uciekały, by wrócić, kiedy czas zabrał włosom kolor. Klepsydry wieszane we łzach schły na dostojnych skrzydłach bram, żeby przypomnieć żyjącym, jak kruche jest istnienie. Cud codzienności roztaczał aromat, oszałamiał, postarzał. Tu wszystko błyskawicznie kryło się patyną. Nawet słońce wahało się, czy nie dostosować się i srebrnymi nićmi nie rozsiąść się na popękanej w gwiazdkę piwnicznej szybie. Pośpiech mieszkał parę przecznic dalej, a tu nie zaglądał. Po prostu – źle się tu czuł, trochę jak w antykwariacie, w fotoplastykonie, po którym zostały resztki gotyckich liter nad narożnym sklepikiem. Może bał się, że spokornieje? Albo osiwieje i usiądzie na schodkach, jak dzieci wymieniające się naklejkami, czy kapslami?

 

Patrzyłem. Wiatr zmierzwił mi myśli, a widząc, że przestaję reagować wypluł na mnie drobinę piasku z próchniejącej zaprawy, żeby zrobić tam miejsce dla mchu. Markiza ocieniała żałosną pustkę, więc poszedłem w jej stronę, żeby choć ona poczuła się potrzebną. Ostrożnie, jakbym szedł taflą lustra, stawiałem kroki po wyślizganych kostkach. Miałem ochotę zadzwonić butelkami pełnymi mleka, jak mleczarz, który od dawna tu nie zaglądał. Zapomniał? Zupełnie tak, jak zapomniał latarnik zapalający wieczorem trzy latarnie w zaułku, żeby wracający szerokim zygzakiem dorożkarz odnalazł bezpieczny port i wysłuchał przed snem nocnych utyskiwań żony, że znów się szlajał po nocach Bóg wie gdzie.

 

Nim doszedłem do rogu – zmęczyłem się. Musiałem przycupnąć na niskim parapecie zakładu szewskiego, z jakiegoś powodu zamkniętego. Kto i kiedy go zamknął? Dlaczego? Już chciałem podrapać się po głowie, gdy ręka wyciągnięta zbyt nerwowym gestem zaczepiła o połę marynarki, w której zadźwięczały klucze. Moje klucze… Od zakładu… Miałem go otworzyć godzinę temu. Szczęściem nikt nie czekał, bo spaliłbym się ze wstydu.

 

- Szkoda – westchnąłem – Dawno już nikt nie czekał…