Wolniej niż dzień mija.

 

Niespiesznie dojrzewają orzechy włoskiej roboty i kasztany tak uwielbiane we Francji. Za buczynowym ziarnem uwijają się na wpół oswojone, parkowe wiewióry ganiane przez rozbawione dzieci. Starsi panowie szukają podgrzybków w co mniej uczęszczanych alejkach, a panie na ławeczkach pozwalają odpocząć patykom do nordyckich spacerów mających jakiś tajemny wpływ na krzepkość damskich pośladków. Słońce zerka spoza daglezji, buków i sosen na plac zabaw i ściankę do wspinaczek dla początkujących taterników. Długowłosy jamnik ze stoickim spokojem podąża za pulchną panią witaną serdecznie przez bywalca balkonu z trzeciego piętra bloku różniącego się od innych jedynie kwiatami ozdabiającymi balustradę. Kloszard uginający się pod łupem puszek po piwie podśpiewuje radość z sukcesu, naśladując staruszka, który na przystanku sam sobie psalmy wyśpiewuje – zapewne wdowiec, nawykły, że tuż obok ktoś grucha życzliwie i nawet gderając czyni to z wieloletnią miłością zaszytą głębiej, niż wszystkie choroby świata.