Konsumując czas.

 

        Wystarczy odrobinę chcieć, żeby dostrzec to, co zwykle umyka, bo zbyt małym się zdaje, żeby głowę zawracać pośród zawieruchy każdorazowych dziejów.

 

        A tu mamusia z trójką narybku (w tym jedno przytroczone chustą do biustu) ścigała autobus, na który wyszła odrobinę za późno. Dzięki uprzejmości kierowcy – zdążyła, a ja zdążyłem dostrzec spożywczą plamę ozdabiającą jej spodnie na wysokości wybieganych pośladków. Ileż samozaparcia mieć trzeba, żeby w taki dzień wystroić się w czarny prochowiec? Na sam widok jakaś postronna niewiasta zaczęła wzmacniać organizm napojem energetycznym, inna łapczywie zassała kawę przez eko-słomkę z papierowej tytki. Wyjrzałem przez okno, a tam dorodna matrona dyrygowała własnym marszem z wielkim zapałem i wprawą zawodowca. Czym wobec tego być mógł śpiew dziewuszki dzierżącej rozbrykaną hulajnogę pod niezbyt ciężkim butem?

 

        Złotokapy oszalały i budzą nawet kaprawe oczka ludzi zapyziałych od trudu istnienia. I rzepak dołączył, paląc kres widnokręgu płomieniem gorącym niemal jak słońce. Podglądam lokalny Manhattan, wijący się w ukropie remontu czując, że traci deptak sławny w Mieście równie długo, jak w Sopocie molo. Most – jeden z najpiękniejszych w Mieście także przechodzi właśnie zabiegi pielęgnacyjne. Rusztowania wspięły się powyżej łuków kratownicy która być może straci swój słoneczny blask na rzecz hołdu przeszłości. Przed gmachem głównym Politechniki, na ławeczkach z widokiem na Rzekę, trwają debaty w sprawach ważkich dla świata i absolutnie pierwszoplanowych. Gorączkowe, lecz pozbawione wrogości. Ignorujące otoczenie, pośród którego piękno kobiet wzrasta raptownie, multiplikowane ich zachwytem, jaki wzbudzają znienacka sennie kołyszące się na leniwej fali barki turystyczne, uwiązane do jednej z wielu miejskich marin.

 

        Patrzę, jak pod spoconymi klonami i dziurawymi od apetytu dzięciołów wierzbami mknie cyklistka w bluzeczce, której biel tak doskonale przykleiła się do jej figury, że tylko podziwiać ideał kształtu. Jednak pan, w spoconej koszulce z termoaktywnych materiałów, właśnie zajechał na śmierć swoje mięśnie i zamiast biec z wdziękiem – drepce koślawo, zgięty niczym paragraf i absolutnie nie dostrzega mijającego go piękna. Na bulwarach wygrzewa się każdy, kto tylko zdoła. Studenci i emeryci, zakochani wczoraj zaledwie i ci, którzy dopiero pojutrze poczują miętę. Nikomu nie przeszkadza letarg nadrzecznej knajpy z rozrzuconymi między drzewami leżakami i stołami zbitymi w naprędce z palet po materiałach budowlanych. Wszyscy wsłuchują się w gwar ptasich treli z drugiego brzegu, gdzie człowiek jeszcze nie zdołał wyprofilować przyrody na własną modłę.

 

        Rozglądam się i wciąż nasycić nie potrafię, a Miasta przede mną całkiem spory kawał jeszcze. Wtedy dostrzegam siniaczka w kształcie włoskiego loda – tego kręconego, który ścieka śmietaną aż po łokcie, kiedy nosiciel nie przykłada się do lizania. Idę, a odpoczywający na chodniku gołąb kompletnie mnie ignoruje, choć niemal na ogon mu nadepnąłem. W szuwarach na brzegu świergoli tercet wirtuozów i najwyraźniej tęskni za kimś kim nie jestem. Wreszcie dostrzegam jednego osobnika, lecz bez wsparcia wszechwiedzącego Internetu nie potrafię przyszpilić śpiewaka. A tu okazuje się, że to był po prostu trzciniak! Kto nie słyszał – niech spróbuje, bo wiele ma do powiedzenia.

 

        W kazamatach podziemnych przejść stygnę z euforii. Oglądam niedoświetlone dzieła artystów z kręgu graffiti i tych, którym miano artysty najwyraźniej utkwiło w gardle kością blokującą oddech. Zdobywam szczyty tolerancji – malować nie potrafią, ale sentencje głoszą zastanawiające. Pierwszy krwią lakieru wygłosił tezę, że Bóg jest kobietą, nie siląc się na przeprowadzenie postępowania dowodowego. Drugi był zapewne cynikiem, gdyż jego spostrzeżeniu nie sposób zaprzeczyć – MARTWA NIE URODZĘ!

 

        Chwilę potem, wieloryb komunikacyjny wyrzygał szkolną wycieczkę, którą mijałem szerokim łukiem, gdy zamierzała tyralierą szturmować rynek, pod dowództwem kolorowych motyli, w sukniach długich, zwiewnych i niebanalnych. Trafiam wzrokiem na murzynkę, która niedostatek upierzenia uzupełniła pięcioma kilometrami sznura w barwie nieortodoksyjnej bieli, zwanej bodajże kolorem kremowym, dyskretnie modyfikującym jej karnację.

 

        Bluzeczki coraz częściej przypominają nieco bogatsze w materiał biustonosze, a facetom zdarza się eksponować wypukłości górnej części ciała w sosie własnym, czyli saute! Nie każdy lubi. A już na pewno nie piegowaty żołnierzyk w króciuteńkich spodenkach, ze zwartymi warkoczami sięgającymi ud i czapeczką maskującą nastoletnie myśli cieniem niedopowiedzenia. Jeśli zmieniła klimatyzowaną przestrzeń galerii handlowej, na szatkowaną wizgiem pociągów nachalność dworcowej poczekalni, musiała mieć powód więcej niż banalny. A kto wie, czy nie kluczowy.

 

        Potem było już łatwiej – jakaś pani, która najwyraźniej zapomniała dorosnąć, wyszła na spacer (zakupy?) w klapkach z futerkiem i w okularach przeciwsłonecznych. Mijała dwie nastolatki pogrążone w elektronicznych dyskusjach. Instynktownie, w sposób dla mężczyzn niezrozumiały, obie poczuły jedną potrzebę w tym samym momencie – zerknąć na monitor przyjaciółki, przed kontynuacją sieciowej szermierki. Dalej? Klikały już nie udając, że są niezależne i samorządne.

 

        I pomyśleć, że to jedynie szczyt lodowej góry, jaki się trafił właśnie mi przed południem. Dziękuję. I oblizuję się na „PO”!