Szczęściarz.

 

Koszmar, jak to zwykle bywa, rozpoczął się całkiem niewinnie. Od snu, który zamiast przynieść regenerację ciała i duszy, dostarczył organizmowi papkę pełną jadu, bez śladu wartości odżywczych.

 

We śnie biegłem gdzieś na siedmiu, czy piętnastu niewydepilowanych łapach, a za mną gnało coś, co nawet kształtu nie miało. Bulgotało z grubsza jak skórzany worek na wodę, więc pewnie ochlane było do nieprzyzwoitości. Tylko patrzeć jak popuści na szwach i rozleje się cuchnące mazidło. Biegłem wciąż szybciej i bałem się pomyśleć, co-która-noga-robi. Od takiego myślenia gotowe się poplątać do imentu i wyrżnąłbym na łeb jak dżokej, któremu koń się rozmyślił nagle przed Wielkim Taxisem.

 

Pęcherz był zawzięty i chyba klął wewnętrznie, jednak nie ustawał w wysiłkach, by mnie dopaść. Pozwoliłem sobie na szczyptę strachu:

 

- Chce mnie utopić! We własnym cuchnącym wnętrzu!

 

Tego było zbyt wiele dla mojego przechodzonego zwieracza. Gaz bojowy nasiąknięty w kałuży niezbyt zaawansowanego trawienia spadł na mój trop i chyba to mnie uratowało. Pęcherz stracił czucie. Pozostał na tamtym brzegu i dumał zapamiętale. Pot zbrylantowiał na mnie, a serce biec miało jeszcze ze dwa kwadranse, zanim zwolni do stępa. Ukryłem się za jakimś załomem i patrzyłem na bezradność Pęcherza.

 

Może to głupie, jednak było mi go żal. Dychotomia owego uczucia nieco mnie peszyła, jednak meandry myśli gnały po zawiłych ścieżkach neuronowej sieci, podrzucając coraz głupsze pomysły.

 

- Podejść? Pogłaskać? A może nakłuć, żeby wyszczuplał elegancko, jak panienki z wybiegów mody?

 

Resztki rozsądku zaczynały się rozczulać. Czułem, że zahipnotyzował mnie tą bezradnością i lada chwila ulegnę tej biernej masie utkwionej po drugiej stronie kałuży wyprodukowanej przeze mnie w naprędce. Zacisnąłem zęby i zamierzałem się właśnie odwrócić, kiedy Coś dźgnęło mnie palcem w ramię:

 

- Co widać? – spytało konspiracyjnym szeptem.

 

- Gówno! – odparłem odruchowo, podskakując przy tym.

 

- Acha – Coś było wyraźnie zawiedzione poziomem konwersacji, jednak wyjrzało jakoś tak nade mną i zauważyło przytomnie – Faktycznie, gówno!

 

- Pokaż – najwyraźniej Coś występowało w liczbie mnogiej i zaczynało wychylać kolejny zestaw obserwacyjny poza bezpieczny dotąd narożnik.

 

- Ujawni nas cholera! - pomyślałem nerwowo i wtedy złe mnie opętało po raz drugi. Odwróciłem się.

 

Koszmar! W życiu nie podejrzewałem, że można być TAKIM CIAŁEM. Mieć tyle kończyn, czy odnóży, tyle głów, pępków, ryjkowatych nosów, czy trąb. Zdawało się, że zbiegło się całe miasto potworów z dziecięcych komiksów. Zanim wrzasnąłem – byłem już w pół drogi powrotnej do Pęcherza. Nawet nie zauważyłem kiedy pokonałem wielkim susem cuchnącą kałużę i wylądowałem na biuście mojego prześladowcy, który ciężko sapnął, czując nieznośny ciężar moich członków.

 

- Uff! – utrzymał mnie nie bez wysiłku – Dobrze, że pan jest, bo sił już nie mam kompletnie. Bieganie, to nie moja specjalizacja.

 

- I całe szczęście – pomyślałem, lecz ugryzłem się w jęzor, zanim ten wypaple na głos.

 

- Zgubił pan portfel… i chciałem oddać, ale pan tak szybko biega…