Nieświeża notka.

 

        Na krawężniku dachu usiadł kos i kilkakrotnie zamiótł przestrzeń ogonem, nim rozpoczął głosić nowy dzień. Wróble oczywiście miały mnóstwo do powiedzenia, ale, żeby coś ważnego? Chyba tyle, że wczoraj w parku dostrzegłem kwiczoły. Pasły się pośród koniczyny jak dzisiaj zauważone szpaki – tłuściutkie po łaskawej zimie i sprawdzające jak się miewa stary orzech włoski.

 

        Ach! Pognało mnie do ludzi wczorajszym popołudniem. W tłum, w którym język polski dawno już przestał być oczywistym. Żal byłoby zmarnować widzenia tylko dlatego, że kalendarz przewinął datownik o krok w przód. Było z grubsza tak:

 

        Na początek zaszczyciła mnie ekstrawagancją kobieta jadąca kładem wielopasmową jezdnią. Zamiast kasku założyła kaptur zimowej kurtki. Kurtkę zresztą też. Później zobaczyłem młodą dziewczynę w stroju chyba domowym – głęboka zieleń letniego szlafroczka otulała tę młodość chroniąc jej skórę przed zachłannością męskich spojrzeń. Tuż za nią korzystająca z obstawy silnego ramienia szła niewiasta w sukience tak lekkiej, że bez trudu można było się zachwycać doskonale wyrzeźbionym sześciopakiem mięśni brzucha. Białe spodnie pod którymi tańczyły pośladki w rytm rzewnej melodii skrzypiec zbudziły instynkty drobnego pijaczka, który gotów był wyrzec się alkoholizmu za bliskie spotkanie trzeciego stopnia z nosicielką spodni. Zasłużony w niejednym boju bernardyn ziewał, dorabiając do emerytury na chodniku obok grajka z akordeonem. Najwyraźniej melodia skłaniała go do drzemki w cieple wiosennej rozpusty. Słońce wypijało kwiatom wodę z gazonów, a zabiedzone chłopię piło wprost z fiolki jakieś tabletki. Nim dotarł do najbliższego węgła – było już po wszystkim.