Historia banalna.

Parapet miał najmarniej pół metra szerokości. Słoje drewna biegły dokądś, albo wracały i tylko w środku coś się nie udało, jakby kamień w wodę rzucony i kręgi słojów rozchodziły się echem na wszystkie strony z ciemnym okiem sęka gapiącego się bezczelnie w sufit spękany niczym suche usta. Nie. Dzisiaj nie chciałem patrzyć na sufit, pod którym mieszkały już wszystkie możliwe ścieżki i drogi ku przyszłościom rozmaitym.

Twoją ręką ustawione kwiaty w doniczkach, a oprócz ciebie, to tylko Bóg jedyny wie, jak się one nazywają. Czasami wplatasz mi palce we włosy i sama z siebie śmiejesz się, że uwielbiasz żółte kwiaty, a parapet pełen jest różowych, czerwonych, nawet fioletowych, choć przecież fioletu nie znosisz. Mnóstwo tych kwiatów, ale nigdy nie masz dość i zawsze wyszukasz miejsce na kolejny, lekko przesuwając drobne kamyczki, kawałki drewna, czy szyszkę dopiero co znalezioną podczas spaceru. Zupełnie, jakby parapet był szafą, gablotą na drobniuteńkie wspomnienia, brakującą półką na filigran.

I świeczki. Twoje ulubione światełka, które zaczynają tańczyć i rosnąć obrazami na ścianach. Mnóstwo ich porozrzucanych wszędzie i czekających na swoją chwilę. Stoją na meblach i czekają, aż sobie o nich przypomnisz i drewienkiem zapałki zachęcisz je do tańca z wiatrem pod rękę. Dotykam kielicha kamiennego świecznika. Przecież to sól. Różowa, pocięta brązowymi żyłkami, z wydrążonym łonem, by połknąć świecę i grzać się ciepłem płomienia oddając zapach morza, które uwielbiasz.

Parapet przeciąga się szeroko, a z niego wspinają się na sufit dwa okna, ubrane w koronki firanek i chusty ciężkich, aksamitnych zasłon mieniących się wieczorami. Teraz, ściągnięte w warkocze nudzą się po kątach, bo to nie ich czas. Dzień przecież w pełni. Odsunąłem firany, żeby nie zakłócały widoków mieszkających po drugiej stronie szyb. Oswojonych przez lata doglądania, poczciwych. Nie chciałaś okien z jedną, wielką taflą szkła, która dzieli świat na tu i tam. Wolałaś malutkie szybki, żeby w drewnianych ramkach zmieściły się miniaturowe obrazki, grafiki ledwie tylko zaznaczone szczegółem. Kiedy odsłaniam firanki mam tych obrazków mnóstwo.

W lewym górnym rogu uwielbia mieszkać księżyc. Nawet, gdy nażre się po same uszy, pcha się bezwstydnie w maluteńką szybkę, a ona aż piszczy z wysiłku, żeby zmieścić łobuza, który uśmiechem usiłuje ją przekabacić, gdy tylko noc nadejdzie. Dopiero, kiedy bezsenność dojrzeje i nie pozwoli ruszyć się sprzed okna, księżyc skacze w prawo, żeby pocałować dwie kolejne szybki, nim zemknie w nieskończoność nocy.

Poniżej jest kwadracik z lipą strojącą się w pory roku, jak dama przed wyjściem na wielki bal. Lipa mieszka tak daleko, że musieliśmy pójść na wycieczkę, żeby się z nią zapoznać. Długo szliśmy, a ty niosłaś koszyk pełen pachnących bułek i owoców. Pamiętam, że w jej cieniu…

Obok nieco zawstydzonej szybki zajętej podglądaniem lipy, wisi obraz z wierzchołkami szczytów. Światy zmieniają się jak w kalejdoskopie, a góry, nawet spod lipy zdawały się odległe. Stąd można zauważyć, że za górami śpi słońce. Kiedy zdarzy się wstać wystarczająco wcześnie, można zobaczyć, jak góry je rodzą. Powoli i bez pośpiechu. Szukają dla niego koloru, przymierzając mu czerwienie i fiolety, a czasami dokładają srebrne nici, by w końcu ubrać je w żółcie więdnących jesienią liści.

Najniżej wiszą obrazki łąk. To te, na których modlisz się śpiewając swoją miłość do świata. Lubię… Bardzo lubię zostać w domu i patrzyć na nie, kiedy ty tańczysz pośród rozkołysanych traw. Lubię wybiec z tobą, w koszuli niezapiętej z pośpiechu i scałowywać rosę z twoich ramion, którymi dopiero co obejmowałaś polne kwiaty, z piersi zmarzniętych zbierać pospieszny oddech i grzać je w dłoniach, aż uspokoją się, lub zapłoną ekstazą. Wciąż nie potrafię nacieszyć się twoim ciałem. Lubię…

Stół skrzypnął ostrzegawczo. Dębowo i raczej archaicznie. Stu, może dwustuletnio? Bardzo dojrzale skrzypnął. Może z zazdrości, że nie zwracam na niego uwagi? Ach! To ty… Stawiasz kubek herbaty i wplątujesz się w moje myśli swoim ciepłem. Pieszczota oddechu na karku i palce szukające szparki pomiędzy guzikami koszuli. Milczeniem, w którym kryje się wszystko, co niewypowiedziane. Opieram głowę nie odwracając się i czuję rękę szukającą zmarszczek na mojej twarzy. Będą… Kiedyś będą. Wystarczy, żebyś ich cierpliwie szukała. Poczekała, wystarczająco długo. Przy tym oknie.