Wyznanie.

- Co jeszcze potrafię przegapić? - bardzo trudno rozmawiać twarzą w twarz z kimkolwiek, kiedy przyjdzie mówić o wadach, ale ona… potrafiła słuchać i gdzieś w niej mieściły się słowa, nawet te, najbardziej niewygodne. Potrafiła obrać mnie ze wstydu i otoczyć swoim ciepłem, bezpiecznym, cichym i cierpliwym, ale teraz westchnąłem – Pozwól zebrać myśli.

Patrzyłem w oczy, które nie opuściły mojej twarzy ani na moment, a jej dłoń odszukała moje palce i nie pozwoliła im zacisnąć się w pięść. Z otwartych dłoni łatwiej spijać słowa. W pięściach, często zamknięte są tajemnice okryte emocjami i wulgarną agresją. Miała dłonie tak ciepłe, jak ona cała, aż musiałem ślinę przełknąć, żeby nie skrzypieć i nie dać się uwieść od razu. Powiedzieć jej?

Boże. Przecież ja samemu sobie nie umiałem tego powiedzieć przez całe życie. Jej? Patrzyłem, a jej oczy uśmiechały się śledząc mój język oblizujący wargi. No tak! Na pewno widziała. Kobiety widzą takie drobiazgi, nawet, gdy wydaje się, że nie patrzą wcale. Choćbym już nic nie mówił, to ona wie. Pewnie, że wie – wierzgnęło coś we mnie – Wie i podoba się jej ta wiedza, bo przecież nie trzymałaby cię za ręce, gdyby się jej nie podobało. Ech! Ty Sherlocku!

Chyba się zarumieniłem, bo puściła jedną z moich dłoni i pogłaskała po policzku, jakby sprawdzała, czy kolor zejdzie. Jakby z motylich skrzydeł chciała zebrać pyłek. Znieruchomiałem zanurzony w pieszczocie. Zapomniałem jak się oddycha. Porzucona dłoń poszukała tej drugiej ręki i teraz dwiema trzymałem jej rękę. Mogłaby mieć i dziesięć rąk. Chciałbym czuć je wszystkie na sobie.

- Dobrze, powiem. – nie poganiała, ale czułem jej ciekawość – Miłość potrafię przegapić. Wiem, że to głupie, ale udało mi się. I dopiero, kiedy zapytałaś, kiedy twoje dłonie objęły moje, przypomniałem sobie miliard drobiazgów, z których dzisiaj dopiero skleiłem całość. Przegapiłem miłość, która przyszła do mnie i zabrakło jej odwagi, aby ujawnić się wprost. Może onieśmielona moją ślepotą schowała się czekając aż się zdradzę? Przecież w naszej kulturze to on ma wyciągnąć ręce, a ona jedynie się zgodzić. I tak zrobiła wiele, żebym wyciągnął, ale cóż, trafiła na tępaka. A ona pomyślała zapewne, że nie jestem zainteresowany...

- Wiesz? - mój wstyd roztapiał się pod jej dotykiem – Ona była malutka. Najmniejsza w każdym gronie, w jakim mogła się znaleźć. Na szkolnych dyskotekach stawała na palcach i spod blond grzywki szukała mnie ta okrągła buzia z bladymi oczami sypiącymi iskry. Za niska była, żeby nawet stojąc na palcach cokolwiek zobaczyć, więc wchodziła na krzesło i stamtąd szukała po sali uśmiechając się przepraszająco do wszystkich facetów, na których nie miała ochoty. Może byłem podły, ale tak bardzo podobało mi się to jej szukanie, że czasami ukrywałem się za kimś wysokim, żeby jeszcze chwilę patrzeć, jak mnie szuka. A potem, gdy już mnie zobaczyła, potrafiła się zaśmiać całym ciałem i bez słów zapytać, czy ja też. Spotykaliśmy się w pół drogi i oddawała mi swoje ręce, jak ja teraz tobie i patrzyła zupełnie jak ty…

- Tańczyliśmy coś potwornie szybkiego. Tak szybkiego, że koszula na wylot przesiąkała potem, a ona przytulała się do mnie w to wilgotne ciepło, jakby jej było zimno. Czubek jej głowy spokojnie mieścił się poniżej mojego nosa. Mój oddech musiał rozczesywać jej krótkie włosy nieuświadomioną przeze mnie pieszczotą. Czasem dmuchałem jej na szyję, żeby ostygła po szaleństwie, a ja durny nie wiedziałem, że tylko rozpalam ją bardziej. Pozwalała mi na wszystko, nie oglądając się na otoczenie. Nigdy nie skosztowałem jej włosów.

- Gdy wreszcie ostygliśmy, z ociąganiem wymykała się z moich rąk i szła do swoich znajomych, lecz, gdy tylko z głośników zaczynał dobiegać rytm zbyt szybki nawet dla odważniejszych chłopaków, a parkiet pustoszał, znów wspinała się na palce i okrągłą jak księżyc w pełni buzią szukała mnie na parkiecie. Była piękna. Wtedy wiedziałem to i wiem nadal. Tego też jej nie powiedziałem.

- Pytałaś, to odpowiedziałem. Wiem, że jestem głupi. Najwyraźniej miałem kłopot z myśleniem, dojrzewaniem i postrzeganiem. Nawet, gdy zaprosiła mnie do siebie, starannie wybierając chwilę, kiedy nie było tam rodziców i siostry… Pożyczyła mi sweter, gdy moja koszula przemokła. Granatowy, z jakąś odznaką zapiętą na wysokości biustonosza. Założyłem go na gołe ciało i pamiętam, jak odznaka poszarpała mi skórę. Pamiętam, że kiedy go zakładałem pachniał nią. Nie proszkiem do prania, czy perfumami z Pewexu, ale nią. Młodym, kobiecym ciałem. Wdychałem jej zapach za każdym razem, gdy unosiłem ramię. Intrygował, kusił, a przecież znów nie powiedziałem nic. Jakieś słowa nieistotne, bezradne wydostawały się ze mnie i zakłócały wykradzioną światu chwilę dla nas.

- Śmiejesz się? Wiem, że z rozumem u mnie krucho. Ale uczę się, chociaż powoli. Ona… Nie mam pojęcia, jak sobie radzi. Mam nadzieję że życie nie zgasiło iskier w jej oczach. Że ja ich nie zgasiłem. Uczyła mnie tańczyć. Szanując mój wstyd młodociany uczyła wtedy, gdy nie widział nikt. Przytulała się do mnie, żebym mógł domyślić się kolejnych kroków, a ja… nic nie zrozumiałem.

- Teraz ty trzymasz moje ręce, a w oczach masz iskry i śmiejesz się tak, jakby na świecie zabrakło cytryn. Tobie powiem, bo komuś powiedzieć trzeba. Patrzę na ciebie i widzę szczęście. Duże, ciepłe i nieudawane. Może podzielisz je ze mną? Może pomnożymy je jakoś, żeby wystarczyło dla dwojga? Drapie mnie gardło, kiedy mówię, bo jak każdy tchórz… Czujesz, jak spociły mi się ręce? Pytam, ale bardzo boję się własnej odwagi. I tego, że całe to gadanie jest tylko kolejną mrzonką. Może wydaje mi się, albo wymyśliłem sobie wszystko, zamiast dostrzec coś, co faktycznie się dzieje. Może opowiedziana tobie historia, wspomnienie, które dzięki tobie wypłynęło z niebytu, to wyłącznie złudzenie? A może ona do dzisiaj ma ten sweter z odznaką i kiedy nikt nie widzi głaszcze go, wącha i wzdycha myśląc, jaki głupi byłem, że nie odezwałem się choć raz sensownie?