Ku zaspokojeniu.

Najwyraźniej życie jest niezwyciężone. Choć wirus straszy i zaburza sen co wrażliwszym, to jednak na chodniki, jak każdej wiosny wyległy kobiety ciężarne i te, które ledwie co powiły. Ciekawe, że tą wiosną, prócz zachwytu, budzą podziw. Bo nie jest łatwo być matką, a matką w masce, gdy dziecko kurczowo chwyta jedyną bezpieczną cumę świata… Kasztanowce oszalały ze szczęścia i pełne bukiety kwiatów przeznaczają na wróżby. Kocha-lubi… Pszczoły nie nadążają ze spijaniem nektaru, a wiatr popędza je całkiem bez umiaru. Żurawie. Jeśli coś ma przetrwać, to właśnie one. Nie karaluchy. Żurawie stoją i cierpliwie wznoszą ciężary na chwilowe dachy osiedli, które zamieszkane zostaną być może za rok. Może już jesienią? Na twarzy obowiązkowa maseczka podpiera brodę, żeby żuchwę udźwignąć, bo jeść trzeba – nałóg taki. W marszu jeść trzeba, bo marsz wypala komórki. Najwyraźniej szare również. I pić trzeba. Jaki jest sens noszenia maski, kiedy w ręku butelka z plastikowym smoczkiem, żeby ukradkiem pociągnąć zimnej kawy, czy ostygłej herbaty? Niechby i wody z oligoceńskich źródeł. Widać nadszedł już czas, żeby przestać się bać i zacząć żyć. Znów. Podglądam chabry rosnące na skwerze. Nawet one potrzebują epitafium, czy tablicy pamiątkowej – tu rośnie łąka, prosimy nie kosić. Ładne. My? Kosić skwer? To żart, którego nie rozumiem, czy wyrafinowana reklama poczynań? Wolałbym to drugie, bo lubię, kiedy się dzieje. Śmiać się i tak można z dopełniacza (dla wagarowiczów ów przypadek odpowiada za pytanie kogo, czego). Odwiedzę jeszcze tę łąkę. Niebawem. Z nieuzasadnionej zbyt dokładnie ciekawości. Bo łąka okolona asfaltem zdaje mi się ekstrawagancka. Chcę zobaczyć, czy stać ją na ekstrawagancję. Może jest po prostu głupia?