Infiltracja.

- Patrz! - pokazał ręką wąską, świecącą nić.

Posłusznie podniosłem wzrok i wzruszyłem ramionami. Żyła była tak cienka, że odcinek widoczny w świetle latarki mógł wystarczyć ledwie na jedną, bardzo chudą obrączkę. Szkoda zachodu, szczególnie, że nigdzie obok nie świeciła nawet nadzieja na drugą nitkę.

- To elektrum! Starożytne. Splecione ze sobą włos złota i srebra, stopione i uformowane na nowo. Tutaj widzisz tylko fragment. Chcesz zobaczyć inne?

Kiwnąłem głową, żeby już wyjść z kopalni. Nie czułem się najlepiej sto dwadzieścia metrów poniżej gruntu. Winda, która nas tu zwiozła wydawała odgłosy przypominające śmierć techniczną. Najwyraźniej czekała tylko na okazję, żeby odejść z fasonem i dwóch durni zabrać ze sobą w ostatnią podróż do wnętrza ziemi. Poszedłem z nim, żeby dał mi spokój z teoriami spiskowymi. Nie wiem, co miał mi uświadomić srebrno-złoty włos. Gorączki złota nie poczułem. Najwyżej lekko mnie zaintrygowało, że nikt po ów włos się nie schylił. Był widoczny i w zasięgu ręki. My również nie dotykaliśmy go.

Odetchnąłem, gdy świeży powiew wiatru zrewidował moje spocone ciało. Potem wsiedliśmy w samochód i paląc papierosa za papierosem jechaliśmy gdzieś drogami znanymi tylko tubylcom i być może GPS-owi. Radio krztusiło się popularną ostatnio piosenką o treściach w sam raz na wiejskie wesele grubo po północy. Góry szczęśliwie zabierały dźwięki i radio męczyło się, usiłując posklejać melodię w sensowną całość.

Znowu dziura w ziemi. Tym razem kazał mi korzystać z liny. Popatrzyłem podejrzliwie, jednak nie żartował. Umocował linę do jakiegoś metalowego kółka wiszącego na olbrzymim haku wbitym w wielki głaz. Musiał być tu wcześniej, bo nie wahał się i nie szukał, tylko schodził z wyraźną wprawą. Światło czołowej latarki podrygiwało niosąc widoczność tam, dokąd podążał wzrok nosiciela.

Początkowo nachylenie „podłogi” pozwalało na marsz z asekuracją liny, jednak już dwadzieścia metrów dalej, gdy światło dzienne cofnęło się ze strachu, rozpraszając się na licznych, kalcytowych stalaktytach, światło latarki okazało się niezbędne, żeby wykryć pionowy uskok niknący w gęstwinie mroku. Druga lina i tym razem podłoga stała się pionowa. Schodziłem za przewodnikiem usiłując nie spaść mu na głowę. Wreszcie stanęliśmy na dnie.

- Trzydzieści pięć metrów. Jeszcze nie połowa drogi. Teraz pójdziemy poziomo, ale przed nami jeszcze dwa zjazdy. Dajesz radę?

Westchnąłem tylko. Chyba widać, że daję skoro jestem obok i to w jednym, niezakrwawionym kawałku. Ruszyliśmy, a mroczne echo długo tłukło się po ścianach. Wyprzedzało nas, albo zawracało, tonęło w głębinach, by powrócić tętentem stada mustangów. Wilgotno, chłodno i raczej nieprzyjemnie. Zdecydowanie wolałem skalne ściany, gdy za plecami rozciągał się pejzaż, ogrzany słońcem. Tunele, jaskinie, lochy – to nie moja estetyka. Nie czuję się dobrze tam, gdzie umierają kolory.

Szliśmy szybko. Najwyraźniej tutaj też bywał i nie wahał się z wyborem drogi. Dwa zjazdy sprawiły, że powierzchnia stałą się już tylko zbyt odważnym domysłem, a nie rzeczywistością. Stanęliśmy, a kiedy zaświecił ręcznym reflektorem zamigotało. Znów włos. Bardzo podobny do pierwszego, może nawet identyczny?

- Tutaj jest płycej. Jakieś dziewięćdziesiąt metrów sądząc po linie. Tam było sto dwadzieścia. Ale tam byliśmy w górach, a obecnie jesteśmy na wyżynie. Kiedy nić biegnie dolinami zdarza się, że pojedyncze metry dzielą ją od powierzchni. W Alpach… musielibyśmy jej szukać poniżej pięciuset metrów zagłębienia. Bo pod Alpami też jest. Jeśli chcesz, to pokażę. Wiem, gdzie można ją zobaczyć. Udało mi się odkryć nitkę w dwudziestu miejscach w kraju i kilkanaście poza nim na terenie Europy, oraz kilka na innych kontynentach. To jak? Masz ochotę na następny adres, czy wolisz oglądać rzecz z fotela patrząc na monitor komputera?

Schyliłem się, by dotknąć ręką owej nici, dla której mnie tu ściągnął i wypełnił dzień zwiedzaniem zapomnianych dziur w ziemi. Nim wyciągnąłem rękę odciągnął mnie za kołnierz.

- Zostaw głupcze! Lepiej nie zdradzać się z wiedzą. Wiesz, że nawet dotyk zmienia opory i reflektometryczne odbicie wskaże lokalizację zaburzenia z dokładnością do pojedynczych metrów. Zostaw. Na razie wiedza musi wystarczyć, na eksperymenty przyjdzie czas.

Wzruszyłem ramionami i odeszliśmy. Po co miałem oglądać coś, czego nawet dotknąć nie wolno? Szkoda dnia. Gdy wyszliśmy na świat zaczynała się już noc. Żadnych melodramatycznych deszczy, czy wycia wiatru pośród drzew, ani nawet powodzi gwiazd na niebie. Zwyczajny wieczór, gdy chmury wracały do domu, a wiatr zwilgotniał od ich zapędzania. Przez całą drogę powrotną gadał jakieś nieistotności i nie poruszał w ogóle tematu nici. Może maskował niesmak z powodu braku mojego entuzjazmu i ograniczonej ciekawości. Udawałem. Oczywiście, że byłem ciekawy, ale po drodze i tak nic by mi nie powiedział. Dopiero, gdy dojechaliśmy, po szybkim prysznicu zasiedliśmy do komputera ze szklankami w których lód grzechotał ze strachu, a alkohol całkiem zardzewiał, otworzył usta.

- Patrz! - na monitorze pokazywał mi ziemię oplecioną siatką, która nie była południkami i równoleżnikami – Jest nas kilkudziesięciu. Każdy sam szuka, przesyłamy informacje najrzadziej, jak się da. Tylko istotne informacje. I tak najważniejsze masz przed nosem. Widzisz co to jest?

- Klatka Faradaya? – zażartowałem.

- To też – zbyt poważnie to powiedział, żeby było ironią – Ale przede wszystkim antena. Kosmiczna, bo zwrócona jest zawsze w każdy kąt wszechświata. I ziemska, bo na Ziemi możesz sięgnąć też wszędzie. WSZĘDZIE. Rozumiesz?

- Mmmm… - nic bardziej inteligentnego nie przyszło mi do głowy. Patrzyłem za to uważniej. Po co mi to pokazywał, skoro to taka wielka tajemnica? Już miałem zapytać, kiedy sam poruszył intrygujący mnie temat.

- Posłuchaj. Rozmawiałem z pozostałymi. Niechętnie, ale zaakceptowali cię. Potrzebujemy zdolnego elektronika-radiowca. Omnibus, który zna się na informatyce i górach, który nie boi się i za wiele nie gada. Wiesz dlaczego nie pozwoliłem ci dotknąć sieci? Bo gdzieś tam siedzą. Nie wiemy kto, nie wiemy gdzie, ani nawet po co i ilu ich jest. Ale muszą być, bo czasami wysyłają coś i odbierają. Chcemy, żebyś podsłuchiwał. Wymyślił jak, zrealizował i rozszyfrował kto z kim i dlaczego. Jeśli będziesz potrzebował, to w Azji mamy uchwycony węzeł – skrzyżowanie nitek w miejscu odosobnionym, ale dostępnym. Możemy tam cię zakwaterować, ubezpieczyć i zaopatrzyć na tak długo, jak będzie trzeba. U nas możemy zapewnić dostępy do pojedynczych nitek. Wystarczy?

Chyba się zaniepokoił, ale kiwnąłem głową. Wystarczy jedna nić, chociaż dwie… Kusiło. Na styku powinno być łatwiej uchwycić kierunki. No i Azja – w życiu nie byłem, a kusiła. Wolałem nie ryzykować nadmiernego apetytu.

- Wystarczy.

Wtedy pojawili się inni. Jakbym szczerością zdał egzamin z lojalności. Wcale nie było ich kilkudziesięciu, a zaledwie pięciu szaleńców, którzy chcieli rozpocząć walkę. Popatrzyłem na nich w zadumie. To wszystko? Cała opozycja w jednym pokoju? Chyba jednak tak… Wyciągnąłem z kieszeni pistolet z tłumikiem. Lepszej okazji nie będzie. Zobaczymy, co zdradzi komputer. Nie kłamał. Byłem zdolny. Do wszystkiego. Znajdę ich wszystkich i wytłukę jak pluskwy. Uratuję sieć. A jeśli to nie byli wszyscy? Trudno. Z czasem i pozostali się zdradzą. Zaczekam na nich. W sieci...