Ekstrakty cz. 17

 

Miłość bez granic?

Zerwałem włos z twojej głowy. Żeby pamiętać, odtworzyć, kiedy ty będziesz już tylko blaknącym z wieku na wiek wspomnieniem, baśnią, jaka zdarza się tym, co spać nie mogą. Zerwałem włos i cieszę się wciąż ciepłem twojego istnienia, choć minęło już tak wiele…

 

Profesjonalistka.

Okradłaś mnie z niewinności, z premedytacją rozpinałaś guzik za guzikiem, pozbawiając mnie tchu i śmiałości. Krzyknąłem raz, a drugi już nie był dziewiczym. Ty też krzyczałaś, jednak twój śpiew pełen był pasji, jaką dać może tylko doświadczenie.

 

Amnezja.

W kępce zawstydzenia ostrożnie zliczałem włos po włosku, czując, jak dojrzewasz. Pośród płatków zaróżowionych bardziej od policzków wdychałem wilgoć tajemnic, aż odkryłem gorejącą perłę. Wtedy twoje uda zakwitły, a ja zapomniałem o świecie.

 

Dla wybrańca.

Udawałaś skromność, bo kobiety nie cierpią być przewidywalne. Chcą pozostać zamkniętą księgą, którą tylko ostrożnymi palcami można wertować bez końca, odkrywając pokłady emocji niedostępnych obcym. Mądre są nieskończenie – sięgam wciąż kolejnych wersów, a końca opowieści nie widać wcale.

 

Czekając na...

         Nie spotkałem cię dotąd, jednak wciąż wierzę, chociaż włos oprószony życiem nie jest już tak miękkim. Żeby cię nie przegapić – poszedłem do optyka, żeby dobrał mi okulary. Żartowałem, że potrzebuję różowe, ale gorycz w głosie uświadomiła mi fakty – one MUSZĄ być różowe, bo wiara we mnie więdnie.