Kalejdoskop poranny.

 

Słońce przegryzło się przez betonowe ściany i wypełniło nawet zakamarki ciepłem, w jakim schną pamiętające zimę wilgocie i wczorajsze prania. Czarnopióre ptaki szukają wytchnienia w gąszczach liści i żywopłotach, ludzie wpasowują się w klimatyzowane klatki na kołach. Skoszone trawniki łysieją wytrwale, kolarze szukają wiatru we włosach, jaśminy kwitną, ciężarne kobiety pięknieją w oczach. Tramwaje kuszą wyprawą na drugi kraniec Miasta, mirabelki i czereśnie puchną na gałęziach, modrzew mimo niezliczonych igieł uwodzi miękkością, chow chow rudy jak wiewiórka dyszy ciężko, lecz jeszcze nie spłowiał, więc pewnie młodzieńczym zapałem się zmachał, a nie cierpieniem od nadmiaru słońca. Szpak kąpie się w kałuży, lecz czujnie zerka, czy nie grozi mu spotkanie z kołami samochodów dostawczych. Starszy pan prowadzi staruszkę pod rękę w drodze do im znanej przyszłości – zapewne nieodległej, bo nogi już nie niosą zbyt dobrze. Może zmierzają do kwiaciarni, przed którą kwitną kwiaty we wszystkich kolorach świata. Intryguje mnie myśl, że w mijanych wzrokiem oknach królują orchidee, zamiast dalii, nasturcji, czy pelargonii.