Myśliciel.

 

Zdemolowała mój światopogląd i poszła. W słowach raptownych i ostrych niczym krawędź rapiera. Zamierzałem się obrazić jednak nie było już na kogo, a obrażać się samotnie zdawało się niesmacznym. Dylematy wstrząsnęły moją wątłą niewzruszonością, skazując na piekło dywagacji.

 

- A jeśli miała rację? Może, zamiast eskalować negatywną emocją, warto pochylić się nad argumentami?

 

- A jeśli nie? Jeśli własnym życiem lepiej samodzielnie kierować, niż pozwalać cudzym słowom wodzić się za nos? Nawet, kiedy ręka trzymająca uzdę jest tak urocza, że niemal nie boli?

 

Duma we mnie kipiała, usiłując wypchnąć oczy. Gotowałem się i stygłem na przemian. A rozwiązanie nie przyszło.