Bezwidocze.

 

Dziwnie tak, kiedy krokusy zdążyły zwiędnąć, a wiosna zrobiła w tył zwrot i poszła tam, skąd jeszcze nie nadeszła. Tylko sroki natrząsają się z tego niezdecydowania, a słońce wybałusza złote oko i patrzy na zmarznięte owoce zdobiące żywopłoty i zastygłe w pół kroku drzewa. Cienie wciąż długie, sunące pomiędzy bloki sterczące martwo i dumnie pod niebo pozbawione chmur. Miastem snują się porzucone bezpańsko aromaty, którym udało się uciec z cudzych prywatności i niepewność oswajana każdego dnia, albo zgoła nocą bezsenna zrodzone. W dzieciach nadzieja, bo one ciągle potrafią się śmiać.