Onanista.

 

Perwersyjnie położyłaś dłoń na wypielęgnowanym żyletką łonie. Widać, tam zalęgła się prawda wszechświata, przycupnięta obok subtelnej duszy. Uwielbiałem owo łono, teraz skromnie okryte subtelnością pianistki. Kokietowałaś jawnie, z premedytacją obserwując, że nie dźwigam podniety. Prężyłem się w cierpieniach niespełnienia, patrząc, jak drażniłaś pestkę grzechu pomimo głodu w moim głosie i wzroku. Pachniałaś piżmową pokusą, jakiej dotąd nie doświadczył nawet Bóg. Tortury zdzierały ze mnie skrupuły. Przestałem panować nad sobą, byłem zaledwie instynktem czekającym spełnienia. Drażnionym, molestowanym, nadwyrężanym. Pachniałaś pieprzem, miodem i limonką. Rozedrganymi dłońmi, bez tchu, sięgałem po ciebie, słysząc lekceważenie wetknięte w otchłań szyderstwa śmiechu.

 

- Sam sobie poradź!