Cenzura.

 

Chmury niezauważalnie pędzą na miejsce przeznaczenia, wiedząc zapewne, dokąd zmierzają. Drzewa obsypane różowymi kwiatami zdają się być gigantyczną różą, a tymczasem są jedynie piłkowaną wiśnią. Czyli japońską. Najwyraźniej ktoś pozazdrościł krainie wschodzącego słońca bogactwa wiosny. Sąsiadka wciąż okrywa się kocem, nim usiądzie na tarasie, żeby zapalić papieroska z widokiem na okolicę i przygląda się leniwie, jakby wiedziała, że krzywdy nie zazna. Kos-solista zajął miejsce na gzymsie dachu i wyśpiewuje wiersze miłosne, kompletnie nie przejmując się przechodniami znikającymi za rogiem. Trawa wyciąga spragnione ręce do nieba, ale stamtąd nie słychać odzewu. Może trzeba nadstawić ucha? Asfalty i betonowe kostki schną bez pośpiechu, wróble bawią się w berka pośród winobluszczy, psy machają na dzień dobry ogonami, kamery łypią bezdusznymi, czarnymi źrenicami na okolicę i tylko czekają, żebym zgrzeszył. Idę grzecznie, wyrzucając papierek do śmietnika. Boję się zatańczyć, jak zrobił to Zorba, kiedy „taka piękna katastrofa” go spotkała. Mnie – nie, a mimo to nie zatańczyłem.