Ziewając.

 

Deszcz gra kołysanki na parapetach, więc ptaki poukrywały się i zapewne gniazdują, posapując rozkosznie zanurzone w puchowe ubranka, a koty przeciągają się z sytym lenistwem. Widnokrąg skurczył się, zrobił lokalny, bliski i mieści ledwie tyle, żeby psi spacer się w nim zmieścił. Pusty tramwaj przedziera się przez bure przestrzenie, w których nie tylko wierzby płaczą, a latarniom zdążyły pogasnąć ostatnie iskierki nadziei. Okna wyzbyte blasku przyglądają się bez emocji temu, co przed ich wzrokiem się rozgrywa. Krople nurkują w gęstniejące kałuże, albo chowają się w gąszczach świerkowych igieł.