Gryząc pazury.

 

Budzę się z nadzieją, że zdarzę się tobie. Właśnie dziś. Niecierpliwie zanurzam nagość w czeluściach łazienki, zeskrobując z siebie samotność. Wychodzę kwitnący, by butelką wina ozdobić drzwi lodówki. Szamoczę się, bo wciąż cię nie ma, chociaż napoiłem stęsknione kwiaty na balkonie, odkurzaczem ujarzmiłem drapieżne kocury samotnych nocy i zwróciłem wolność obrazom codzienności mieszkającym za oknami.

 

Drzwi wyglądają na zawiedzione, kiedy po lewej stronie judasza zbiega schodami młodziutkie, jasnowłose szczęście, nieświadome mojego z drzwiami dialogu. Przeskoczyło ponad naszymi zgryzotami, nie zauważając przeszkody.

 

Bezduszny zegar wytyka mi uronione sekundy. Ale przecież… tą nocą, wymyśliłem cię staranniej niż wczoraj… Więc przyjdziesz? Na pewno?