Czułość.

 

Po cichutku kładłem cień własnych palców na policzek i patrzyłem, ile czasu jej zajmie, nim odkryje istotę pieszczoty. Zanim dostrzeże różnicę między zachłannym dotykiem słońca zliczającego jej piegi, a chłodniejszą, nieco perwersyjną pieszczotą mojej dłoni. Nie chciałem dotykać bezpośrednio, bo ręka zdawała się być zbyt grubo ciosana, jak na delikatną twarz, wystarczająco już dotkniętą przez los.

Pieściłem więc jej skórę cieniem, pod włos, żeby nie musiała zgadywać, czy to wiatr się bawi jej buzią, czy ja. Wreszcie, gdy połaskotałem ją w nos, ześlizgując się z rzęs - zaśmiała się, jak tylko ona potrafi i bezbłędnie obróciła ku mnie niewidzące oczy.