Wypatrując cieplejszych dni.

 

Słońce zlizuje ze ścian wilgoć – najwyraźniej wstało spragnione, albo szuka ochłody. Zabawnie jest myśleć, że świat jest ogromnym lodem na patyku. I ludzie jak rodzynki… (niektórzy nasączeni czymś wytrawnym, inni lekko już podeschnięci) Młodziutka pani musiała schować czarne rajstopy pod wiatę przystanku, bo spódniczka była zbyt krótka, aby osłonić dziewczę przed północnym wiatrem. Dobre miejsce, by się ogrzać. Pamiętam, że ktoś zostawił w tej wiacie dwa pomidory na pół miesiąca i cierpliwie czekał aż dojrzeją. Pod magnolią trawnik zaśmiecony, jakby ktoś w nerwach wyszarpał z zeszytu wszystkie kartki i rozrzucił pod drzewkiem. Sroka kołysze się na szczycie tui i rechocze po sroczemu jakąś kpinę, wróble ostrożnie omijają ją z daleka.