Charon.

Cmentarz ktoś otoczył murem tak wysokim, że bluszczom jego pacyfikacja zajęła co najmniej dwadzieścia lat. Winorośl pazernie gryzła cegły i wypijała wszystko, czym mogła ją nakarmić zaprawa łącząca cegły. Mieszkały w niej jakieś porzucone gniazda wysoko nad głowami widoczne późną jesienią, kiedy winna purpura szarpana wiatrem spływała w otchłań asfaltowej rzeki i niemiłosiernie deptana oponami ginęła, by odrodzić się wiosną równie nietrwale, uwijały się pająki, żeby utkać mgłę zwodniczą i wyłapać nocne ćmy zbyt nieostrożne, czy muszki zwabione aromatem fermentujących, dzikich owoców.

Wspiąłem się, gdy szlabany świateł zatrzymały ruch kołowy i okolica zamarła w bezruchu. Trzeszczała winorośl, jednak trzymała mocno muru, zakochana w nim na zabój. Szerokim na dwie cegły wierzchem ciągnął się ledwie widoczny pas tłuczonego szkła sterczącego z pokruszonej zaprawy, a dwa splecione węże z kolczastego druty wyliniały całkiem i cicho osypywały się rdzawe i niegroźne. Jakiś jawor podał mi dłoń, więc skorzystałem żeby nie szamotać się w tańcu na szkle. Zsuwałem się po szorstkiej korze trzymając się usłużnych gałęzi i nim się zasapałem wylądowałem w butwiejących liściach i kładących się do snu źdźbłach wszelkich chwastów.

Noc chyba tylko na to czekała i spadła z nagła zostawiając mnie sam na sam z bezwzroczem. Czułem jeszcze pod ręką ciepłą skórę jawora, a pod nogami szeleszczącą, ciepłą płaszczyznę jesiennego dywanu. Powietrze oswojone z ciszą i bezruchem trwało wokół bez niepokoju wsłuchane w bicie serca. Jedynego, które jeszcze mogło bić. Trzeba przyznać, że byłem tutaj mniejszością niespodzianą i tak odmienną od zastanego, że aż kusiło podejść i choć dotknąć. Mnie dotknąć. Wołałem nie myśleć kto, lub co miałoby mnie dotykać nocą na cmentarzu, który był wystarczająco stary, żeby nikt z żyjących nie pamiętał już jak bić potrafi serce tutejszych lokatorów.

Usiadłem, gdyż pozbawiony wzroku mógłbym tylko krzywdę sobie zrobić. Oparłem się plecami o uczynne drzewo i uczyłem swoje ciało cierpliwości. Wiatr zajrzał na chwilę, ale poszedł sobie znudzony miejscem, w którym jak zwykle nic się nie dzieje. Ziemia pachniała próchnicą. Miękką, ciepłą ziemią pełną wilgoci przechowywanej skwapliwie na gorsze czasy. Dało się już wyczuć zapach schnących liści i trawy posiwiałej od słońca, choć nocą rosa starała się wciąż ożywić zmęczone latem rośliny. Ogarek księżyca zakołysał się na krawędzi muru, ale chyba się skaleczył, bo został po tamtej stronie – zbyt mały widać, aby mur przeskoczyć. Niech dorasta w spokoju, choć przydałby się tu.

Siedziałem i słuchałem, jak chroboczą po murze maluteńkie nóżki owadów poszukujących pokarmu, jak bzyczą małymi skrzydłami kryjąc się przed głodem nietoperzy o skórzastych skrzydłach miękko uklepujących noc nade mną. Oczy mogłem spokojnie zamknąć, żeby nie wpadł mi w nie jakiś okruch nocy, pyłek strącony nieostrożnością lub złośliwością nadrzewnej drobnicy. Niewiele jest takich miejsc, gdzie milczenie jest aż tak naturalne i namacalne. Cisza, której można dotknąć i powąchać niemalże łaskotała mnie w uszy i nos. Bałem się, że kichnę i rozproszę ją i będzie się bardzo długo zbierać zanim wróci. Płocha ta cisza niezwykle. Dzika.

Siedziałem beztrosko i kurzyłem się, ale gdzie mi do skorupy, którą tu wszystko obrosło. Drzewa deponowały liście okrywając nimi nierówne, spękane płyty nagrobne i bawiły się w odwrócone scrabble połykając literki, które oczami wyobraźni widziałem z gotyckim sznytem wycięte w kamieniu i z liniejącymi złoceniami.

- Mogę? – znienacka ktoś zapytał, jakbym zajął ostatnią ławkę w parku, a on chciał przysiąść się do mnie.

Otworzyłem oczy, co niewiele wniosło poza tym, że dostrzegłem czerwony krąg żaru. Pytający palił fajeczkę, a kiedy wytężyłem wzrok zdawało mi się, że widzę kontur kogoś równie starego jak ten cmentarz i w pelerynie skrojonej na wzór angielski.

 - Proszę – nie bardzo wiedziałem, jak mam mu zrobić miejsce, żeby się dosiadł, bo przecież mógł się oprzeć o cokolwiek.

- Dziękuję – sapnął siadając obok mnie. Jego peleryna pachniała wełną i wilgocią, trochę fajką, a trochę starym kurzem, którego nigdzie nie brakowało – Tu nieczynne od dawna. Cmentarz nie przyjmuje nowych lokatorów… Poza tym wydajesz się pełny życia, więc trochę za wcześnie przyszedłeś. Odprowadzę cię do bramy. Wróć, kiedy przyjdzie pora. Może uda się jakoś ciebie tu wcisnąć. Oczywiście, jeśli pozostali się zgodzą.

Wstał i otrzepał się z liści, a potem wytrząsnął fajeczkę o nagrobny kamień. Starannie dogasił żar nim zdmuchnął go w ziemię. Chyba czekał na mnie, chociaż ledwie go widziałem. Ale wstałem i poszedłem za nim niepewnie stawiając kroki. Za to on szedł, jakby był nocnym stróżem, który na pamięć zna już każdy krok i pod butem poznaje gdzie się znajduje. Nie wiem jak, ale on wiedział w którą stronę należy iść. Schwytałem poły jego peleryny i szliśmy w milczeniu mijając nicość bezdenną i niedostrzegalną. Ciężkie dwuskrzydłowe wrota tarasowały przejście, ale o tym przekonałem się dopiero, gdy mój przewodnik uchylił jedno ze skrzydeł.

- Bywaj. I do zobaczenia – powiedział dość przyjaznym głosem i gdy tylko zrobiłem dwa kroki przez bramę zamknął ją bez wysiłku, pośród skrzypienia nieoliwionych zawiasów.

– Nie spiesz się, tu każdy zdąży – usłyszałem jeszcze, a potem kroki zaszeleściły na żwirowej alejce pełnej zeschłych liści oddalając się bez pośpiechu.

Rozejrzałem się wokół, a pod cmentarnym murem siedział chudziutki księżyc i patrzył na mnie z wyrzutem, że go ze sobą nie zabrałem. Też wolałbym, żeby poszedł ze mną, ale nie dał rady. Za to teraz miał buzię w podkówkę wygiętą i chyba się na mnie obraził, ale słowem się nie odezwał. Chciałem coś powiedzieć na zgodę, kiedy oświetlił żelazną bramę pełną rdzewiejących zdobień. Poszedłem wzrokiem za jego wskazówką i usiadłem. Brama była wielką kłódką zamknięta na łańcuch…