Sezon budowlany.

Chmury wyglądały jak w pół krzyku zatrzymana śnieżna lawina. Słońce przedzierało się przez skołtunione, białe bałwany i kładło się licznymi cieniami na południowych zboczach chmur. Wiatr wstrzymał oddech i czekał, choć to do niego całkiem niepodobne. Z panującego w powietrzu napięcia korzystały jaskółki wyżerając oszołomiony, podniebny plankton na wyścigi. Żadna nawet nie zaśpiewała podziękowania, tylko jadły wszystkie, jakby trafiły na przelatującą w popłochu szarańczę i miały jedną jedyną chwilę, by wypełnić brzuszki po kres wytrzymałości. Wrona przysiadła na antenie i podziwiała z otwartym dziobem zastygłe widowisko, ktoś rzucił okiem ponad głowę, jednak zbyt wiele nie dostrzegł. Elewacja monotonnie wspinała się do nieba, a podglądacz stał zbyt blisko ściany, żeby dostrzec jak brak światła zmienia biel chmury w stalowo-siną, wymiętą szmatę. Malarz, z sobie tylko znanych powodów, zamiast oglądać to, co ponad nim dojrzewało szukał natchnienia między własnymi nogami. Wzrok mam zbyt słaby, ale zawziąłem się i szukałem tego, co mogło go tak zafascynować, że nie podnosił w ogóle głowy. Świeżo ułożone, granitowe kocie łby, które zapewne nie trafiły na swoje stare miejsca i muszą pielęgnować świeże odleżyny? Piasek rozrzucony łopatą, wyczesany miotłą i wiatrem? Zbyt trudne dla mnie zadanie. Pies również zlekceważył widzenie, więc pewnie martwa natura. I to bezwonna. Najwyraźniej czworonóg znudzony jest już okolicznymi budowami, bo gnał, jakby chciał wreszcie znaleźć jakikolwiek fragment pogodzony z okolicą dłużej od psiej pamięci.