Proste niezwykłości.

Lubię patrzeć, jak Bóg spaceruje po bulwarach, łagodnie kołysząc w wózku coś małego, roześmianego tak bardzo, że nawet pomniki się rozchmurzają i pochylają się jak stare grusze, żeby rzucić okiem na cud. Na szczęście, które nie zaczyna się ani nie kończy – po prostu jest. Albo kiedy siada ostrożnie na ławce odkładając bambusową laseczkę, żeby nie potoczyła się pod nią, bo kręgosłup całkiem przestał być giętki i nawet siadanie sprawia kłopot. Uwielbiam Jego zachłanność, gdy przytula się do Bogini, tonąc w zachwyceniu, a Ona wspina się na palce, żeby dosięgnąć spragnionych towarzystwa ust. W takich chwilach… sam czuję się Bogiem. Odrobinkę…