Kolorowo.

Na białej sukience kwitły maki karmione ciepłem piersi niesionych przez malutkie, może nawet dziecięce stopy. Gdy wysiadała trawniki uśmiechały się do niej i zachęcały, żeby została z nimi choć do jesieni, jednak śmiała się z głuptasów i szła do własnych rzeczywistości. Zachwycające było jednak to, że wracając znów zobaczyłem te stopy niosące poranny uśmiech i maki wciąż zupełnie rozkwitłe, jakby czas nie miał do nich dostępu. Czyli można nieść radość dłużej niż chwilę. Można już świtem, który oczy przeciera i patrzy jak Rzeka rzęsą zarasta i gdyby nie kaczy apetyt na zieleninę dawno już nurt byłby wspomnieniem.

Młoda kobieta minęła most tak szybko, że dźwięk jej kroków musiał podbiegać co chwila i leciał za nią zdyszany nie patrząc na boki. Próbowałem się nie spieszyć, jednak trudno było, gdy porwała mnie własną niecierpliwością, aż dotarłem przedwcześnie i patrzyłem, jak dogania mnie zasapana, spocona teraźniejszość, jak starzy dobrzy nieznajomi marszczą czoła, cóż takiego robię nie w porę będąc. Rajskie jabłka pociemniały niczym dojrzałe buraczki, a ptaki wciąż się o nich nie zwiedziały, bo wiszą gęstym koralem tłumiąc zieleń liści. Może szpaki wystraszyły się policji patrolującej okolicę? A może czekają na otwarcie straganu drepcząc nerwowo po pustych półkach i czekając na świeżą dostawę owoców, których wybór potrafi odebrać zdecydowanie i rozsądek. W półmroku łatwiej być opryszkiem i gwizdać beztrosko na świat cały, jednak w blasku dnia odwaga blednie.