Zabawa.

Pani uplotła z włosów dwa rude rogi i maszerowała dumnie w świat szukając ofiar. Upał układał się na asfalcie i wygrzewał się całkiem bezwstydnie. Nocny deszcz szybko stał się wspomnieniem nie całkiem realnym i tylko fontanny kipiały energią. Zanurzyłem się w wielonarodowy zgiełk i poczułem, że tęskniłem za taką chwilą, kiedy pochłonięty przez obojętny tłum slalomem przemierzam połacie rynku, by nie nadepnąć niemal zaginionego dziecka, czy nie wedrzeć się pomiędzy ślepe z miłości usta szukające drugich. Uskakiwałem przed obiektywem, bo nie mnie chcieli uwiecznić turyści, tylko panią zza wschodniej granicy, co grała na nieznanym mi, wielostrunowym instrumencie. Zapachniała kawa, jakby chciała mnie uwieść i niemal jej się udało. Fałszywe blondynki mijały nieprawdziwe brunetki i całkiem farbowanych rudzielców. Kwiaciarki całą swoją urodę oddały kwiatom i można było dostać oczopląsu pośród florystycznej różnorodności. Dzwon ratuszowy odhaczył połowę godziny, Niemcy odhaczyli kolejnego krasnala na mapie, kelner dla odmiany podsumował apetyt rodziny z południa Europy. W ogródkach kłębił się tłum głodny i spragniony wrażeń, podglądający przechodniów z wzajemnością. To chyba najpopularniejsza rynkowa zabawa. Podglądanie obcych. Jawnie. Z uśmiechem na ustach.