Rozsypane słowa.

Szukałem kształtu, w którym mógłbym się zapomnieć bez reszty. Kartka była zbyt uboga w wymiary więc zmiąłem ją w bryłę o kanciastych liniach załamania i niezbyt starannie schowanych krawędziach gotowych przeciąć skórę dłoni, gdyby nieostrożnie chciała dobrać się do jądra. Zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie, że bryła ma własną grawitację i życie, które spija ciepło i wilgoć z moich rąk. Może nawet spija rytm krwi jakim chwila we mnie tętni. W środku uwięziłem słowa - na wszelki wypadek, żeby się nie zgubiły, czyli ważne. Może otulone kształtem przeistoczą się w wiersz, jakiego nikt nie napisał? Niecierpliwość aż dyszy pokusą wiedziona.