Podejrzane.

Pani w białych tenisówkach i sukience w wyblakłym błękicie uśmiechała się do własnych myśli tak wytrwale, że słońce zaczęło przedzierać się przez chmury, żeby się ogrzać w jego urodzie. Chyba lekko ją to zawstydziło, bo uśmiech ujęła w ramy własnych dłoni, żeby był bardziej intymnym. Dziewczęta ubrane w sweterki zapięte na pojedyncze guziki sugerowały, że lato minęło bezpowrotnie i czyniły tę sugestię bardzo wiarygodną powielając ją w nieskończoność. Na przystanku skumulował się jakiś klub żeńskich ciężarowców. Panie niskopienne i atletycznie zbudowane tuliły się do siebie, albo negocjowały najbliższe popołudnie z monitorem podpiętym do uszu. Starsza pani z wysiłkiem niosła pokaźne piersi do nieznanej teraźniejszości, a ja pomyślałem, że z wiekiem ludzie stają się coraz bardziej przeźroczyści. Chłopak w sportowym obuwiu, za cenę którego można wykarmić spore przedszkole przez tydzień szedł, jakby naukę chodzenia rozpoczął od zakupów eleganckiego sprzętu. No i sprzęt miał, tylko chodzić nie umiał zupełnie. Najwyraźniej oprócz kasy trzeba do tego choć odrobinę talentu.