Jeszcze bez porannej mgły.

Letnie sukienki znikają z chodników i szukają już schronienia w głębokich szafach. Masowo lęgną się za to dżinsy, co niechybnie oznacza zbliżający się koniec lata. Pani puściła swobodnie biodra, które szły samopas wyrafinowanym slalomem, gdy ona zajęta była konfigurowaniem dynamiki piersi, żeby elegancko wyeksponować je na krótkim, porannym filmie dokumentującym jej atrakcyjną obecność w świecie nie tylko rzeczywistym. Pani zgrabnie zeskoczyła z hulajnogi, gdy rowerowa ścieżka przestała być asfaltową i obrodziła drobną, granitową kostką. Najwyraźniej obawiała się, że jej się śniadanko ugniecie w brzuszku, albo cała się w nerwach roztrzęsie już bladym świtem i to bez ingerencji ciał obcych i wrogich. W przybrzeżnych zaroślach pośród dojrzewających pereł dzikiej róży i zarumienionych mirabelek wróble bawią się ze mną w chowanego pogwizdując, żebym całkiem nie zabłądził wzrokiem. A jest gdzie, bo nawłocie na rzecznej ostrodze kuszą miękką, ciepłą żółcią kołysząc się w niewyczuwalnych podmuchach.