Lekko przestraszony.

 

Mgła zdusiła noc i widzenia. Zmatowiła szyby przystankowej wiaty i krzyk ptaków pozbawionych wzroku. Jakiś zabłąkany pies zwęszył już samotność i nawet nie chciało mu się merdać ogonem, który wisiał bezradnie i smutno. Pod pretekstem, że wyjdę na dłużej, jak mgła poluźni uścisk – zwiałem do domu. Na przysłowiową kawę.