Skrajny sceptyk. Niewątpliwie złośliwy.

 

Zapewne jestem niespełna rozumu, ale czasami dopadają mnie wątpliwości i usiłuję dociekać dlaczego. A teraz właśnie dopadło mnie kilka takich, na które świat reaguje inaczej, niż ja.

 

- Skoro Wielka (wyłącznie z nazwy) Brytania wyrzekła się Europy, dlaczego występuje w europejskich pucharach najpopularniejszego ze sportów w Europie? Dlaczego nikt nie wpadł na pomysł, żeby piłkarskie drużyny z zaścianka, jawnie głoszące odrębność – po prostu wykluczyć, zgodnie z życzeniem Jej Królewskiej Mości?

 

- Dlaczego język używany przez mieszkańców oddzielonych morzem od Europy ma decydować o kształcie czegokolwiek na kontynencie? Skąd pomysł, żeby z nimi negocjować i udawać, że ich zasoby naturalne, czy cokolwiek z dóbr mogło mieć wpływ na rozległy, bogaty i wszechstronnie uposażony kontynent?

 

- Kiedy wreszcie ktoś zada światu pytanie, w imię czego angielski ma być językiem świata, skoro to tylko zimna, gnijąca od wilgoci wyspa, leżąca na krawędzi cywilizacji?

 

Męczą mnie wątpliwości, męczy wytykanie wszystkim narodom ich małostkowych interesów, albo rasizmów lokalnych, a nikt nie chce pamiętać, że to angielska bandera pacyfikowała Czarny Ląd, Australię, Azję, a kiedy kaprysy królów wyspy sięgnęły Europy, ruszyli niemal wpław, by zdeptać francuską niezależność, a kiedy nie udało się militarnie, toczyli wieloletnie spory prawne, polityczne i ech!

 

Kompletnie nie rozumiem zachwytu, masowego ugięcia kolan wobec tak niewielkiej osady, w której ledwie kilka miast się zmieściło. Niegościnnych, ponurych, jak tamtejsza pogoda, skąd wszędzie jest zbyt daleko, kiedy w zasięgu europejskich autostrad są miasta niewiele mniejsze od całej, nieurodzajnej, nękanej północnym wiatrem wyspy.

 

Podziwiam talent wyspiarzy, wciąż potrafiących mamić narody własną, pozorną wielkością, choć sam doskonale potrafię żyć bez ich obecności i nawet drobny dyskomfort mnie nie dotyka nawet od święta. Cóż takiego „dają”, że pieją z zachwytu nawet przywódcy narodów wielokrotnie możniejszych w ludzi i zasoby? Giełdę londyńską? Handlującą tym, czego nie ma na wyspie – dobrami obcymi. Przemysł? Choćby z całej wyspy zrobić gigantyczną fabrykę - i tak nie dogonią rozwijających się Chin. Więc po co hołubić ujadającego kundla, który otwarcie głosi niechęć do jakiejkolwiek wspólnoty, chyba, że ona zostanie nakryta zaśniedziałą, złotą czapeczką królewny lat dziewięćdziesiąt kilka, siedzącą w zimnych murach Windsoru. Od samej myśli czuję wilgoć między palcami nóg, a glony zaczynają mi się wspinać na łydki – ohyda!