Sobiepan.

 

Niespiesznie lepię malutki świat i przyklejam do niego wielki stos marzeń – tych naiwnych, czasem zgoła dziecięcych. Lada chwila sklęśnie pod nimi, zapadnie się, oszaleje i wstanie, by z wyrzutem spojrzeć mi w oczy mówiąc:

 

- Oszalałeś? Stary! Tak się nie robi!

 

A ja kleję te wszystkie domki z ogródkiem, zdrowe i wesołe święta w gronie, które tylko rośnie każdego roku, zapraszam ciepłe deszcze i błyszczące płatki śniegu, fale wyrzucające na brzeg fragmenty bursztynu i piegowate od słońca, uśmiechnięte twarze starych dobrych nieznajomych.

 

Lepię. Cóż, że nieumiejętnie. Jednak wolę to, niż dać się pochłonąć zniechęceniu, albo zaciągnąć pod sztandary obcych idei.