Zimno.

 

Noc rozsypała po trawnikach nietrwałe brylanty, więc teraz każde źdźbło skrzy się i wdzięczy do chętnego widzeń wzroku. Gdzieś tam, w pochłodniałej ziemi leżą też błękitne okruchy wysypane wczoraj przez ogrodnika – mniej wdzięczne, niemal brzydkie, dające trawom chleb – igrzyskami zajęła się noc. Kiedy jednak mijam pieski wędrujące po osiedlowych alejkach, uświadamiam sobie, że może lepiej nie patrzeć zbyt dokładnie, żeby nie popsuć sielanki. Szybko przenoszę wzrok na czubki brzóz, żeby podglądać huśtające się na gałązkach szpaki. Jakiś pan skrobie drapakiem chodnik z puzzli i więcej z tego hałasu, jak porządku. Autobus połyka pakiet zmarzniętych podróżników i uwozi ich w siną (z zimna) dal. Przystanek niewzruszenie trwa i powoli zaczyna kompletować następną ekipę. Słońce zagląda mi w oczy, żebym już przestał gapić się na czarno odzianą niewiastę w plastikowej, połyskującej kurtce, po której smużą się węże w barwach rozlanej ropy. Sąsiadka, wtulona w ramiona koca delektuje się kawą, czy papieroskiem, może jednym i drugim, ale wzrok senny podnosi, gdy uchylam okno, czyli wrażliwa jest na zewnętrzne bodźce. Albo znudzona bezruchem. Pewnie powinienem zaproponować jej, żeby podglądała wróble harcujące w żywopłocie za rogiem, ale nie wiem, czy warto stresować ptaki nadmierną ciekawością. Ja zwyczajnie się schowałem w ciepło mieszkania.