Wewnętrzny monolog.

 

Nauczę się nie oddychać. Nie jeść, nie pić, nie pożądać. Życie jest tak toksyczne, że czas najwyższy pomyśleć, jak je z siebie wyplenić.

 

Nikt mnie nie pytał, czy chcę żyć, nikt nie prowadził szeroko zakrojonych badań, ani analiz ekonomicznych. Zostałem urodzony, a instrukcja obsługi człowieka zaginęła w trakcie porodu (wtedy jeszcze „naturalnego”).

 

Pytałem obcych i tych, którzy zdawali się patrzeć przychylnym okiem, ale ich instrukcje też przepadły – chyba, że kłamali przymuszeni nieznanym imperatywem.

 

Kładę się na wznak, żeby możliwie największą powierzchnią przylegać do grawitacji. Totalna bezwładność. Milczę, nie zakłócam eteru szumem, który nie wniesie nic dobrego, poza zamieszaniem.

 

Przekonuję samego siebie, że obiad nie ma sensu – co z tego, że mi pachnie i kusi zmysły, skoro niesie w sobie tak wiele ryzyk, że szamani, mędrcy i trenerzy personalni aż się zachłystują, jaką najprzód wadę wyeksponować, nim przejdą do masowej zagłady moich poglądów i plebejskich przyzwyczajeń.

 

Leżę. Gapię się w zimne światło telewizora. Zdumiewający wynalazek – naiwne światło niesie domniemaną nadzieję ciepła – dopiero ludzkość musiała opanować moje zmysły, żeby skutecznie rozdzielić światło od ciepła.

 

Na monitorze pani, która w średniowieczu dawno już byłaby kompostem, co najwyżej wzmiankowanym w kronikach, gdyby wówczas była równie toksyczna w słowach, jak jest dziś. Akumuluję potencjalną energię, o której nauczyciel fizyki mawiał, że przyjdzie czas, że przepalą się więzy i zakwitnie eksplozją ruchu, nie tracąc ani grosza pośród chwil zgromadzonych prawnie, bądź też poza protokołem dyplomatycznym.

 

Pani uśmiech ma namalowany, a twarz skrupulatnie dopracowaną w laboratoriach kosmetycznych, wypacykowaną i odzianą w uśmiech służbowy, który chyba się na niej zaskorupił – tylko cygańskich patelni się nie myje – reszta wymaga zabiegu po każdym użyciu.

 

- Błagam – nie uświadamiaj mnie, kto i jak często użytkował ostatnio twarz widzianą w TV – kompletnie mnie to nie interesuje, a podejrzewana, przyszła wiedza przeraża.

 

Przełączam kanał. Inna pani. Pstrykam dalej. Teraz pan – znaczy kanał dla odbiorcy o preferencjach fallicznych, albo prymitywna prowokacja. Uciekam czym prędzej, nie chcąc nawet diagnozować podświadomości własnego rozporka.

 

Leżę. Boję się pytań - po co, dlaczego, w imię jakiej idei? Udaję, że płynę z nurtem, który błogosławi i wychwala publicznie moją nieruchawość. Moją bierność i pokorność. Mój strach i bezwładność. Płynę oficjalnie, ale podbrzusze mam pełne nienawiści do samego siebie. Żem tak uległy, bezmyślny i głupi. Płynę – leżąc w przepoconej pościeli z tępą świadomością, że tylko mój węch został skazany na degustację zapyziałego mną aromatu otaczającej mnie aury.

 

Nie przyjdzie nikt, nikt nie skarci, a tym bardziej nie pochwali. Pożegnałem się z kalendarzem rok temu, bo przewijanie kartek donikąd pozbawiało mnie resztek złudzeń. Ależ silny musiał być Odys, by wracać tak długo. Ależ wytrwała, czekająca cudu Helena… Inny materiał. Bliższy Olimpowi. Ja ledwie mogę dotrwać najbliższej nocy.

 

Leżę. Z braku jakichkolwiek pomysłów. Ze strachu. A przecież mógłbym…