Dar.

Rzucił w moją stronę coś mrugnął znacząco. Zapewne on tak właśnie myślał, a ja bezmyślnie złapałem, choć znaczenia wcale nie zrozumiałem. Po prostu – leciało coś w moją stronę, to nadstawiłem dłoń i złapałem, jakbym był bejsbolistą, albo bramkarzem. On poszedł, a ja zostałem z czymś, co trafiło mi w ręce. Rzecz była niewielka i krzywdy mi nie zrobiła. Wyglądała jak jakiś orzech, a może pestka… Twarda, pomarszczona skorupa w kolorze wyschniętego drewna, w miarę symetryczna składająca się z dwóch połówek, jakby ktoś wyrzeźbił w drzewie dwa mózgi i połączył je ze sobą niezbyt udanym szwem, za to trzymającym mocno.

Próbowałem, więc wiem, że nie rozkręcało się tego czegoś, albo wymagało to więcej wysiłku niż włożyłem. Poczułem niezrozumiałą tkliwość, więc poczynałem sobie ostrożnie. Nie chciałem rzeczy uszkodzić, więc bardzo delikatnie przesuwałem opuszki po muldach mózgów. Mózgi chyba to poczuły, bo nadstawiały czułki, dendryty, czy co tam mózgi nadstawiają, żeby poczuć pieszczotę. Drewno wyciągnęłoby włókna z celulozy, albo pąki śpiące w fałdach kory, ale rzecz? Co miałaby wystawić rzecz? Nie miałem pojęcia, jednak pieściłem oba mózgi, dotykając delikatnie, albo chowając w kieszeń, żeby ogrzała się moim prywatnym ciepłem.

Rzecz lubiła ciepło, ale towarzystwo bardziej i jakoś tak instynktownie odbierałem sygnały, że tęskni znów za dłońmi i nie chce w mroku kieszeni spoczywać, nawet, gdy kieszeń tak blisko mojej intymności. Wyjmowałem więc i toczyłem we wgłębieniu dłoni, palcami drugiej ręki dotykając pomarszczonej bryły. Mózgi dojrzewały. Mruczały i podstawiały się jak kot niepieszczony całą noc. Coś między sobą mówiły, jednak tak cichutko, że nie zrozumiałem. A podsłuchiwać nie chciałem wcale. Pieściłem czasami świadomie, a czasem machinalnie. Kładłem na brzegu talerza, kiedy jadłem, albo w doniczce kwiatka, kiedy stawałem w oknie popatrzeć, czy zewnętrze przyjmie mnie w swoje ramiona na spacer bez celu i pośpiechu.

A potem zabierałem rzecz i szliśmy sobie donikąd, żeby dać słońcu czas, aby dogoniło nas pośród łąk, czy parkowych alei. Między kamieniczkami murszejącymi od dawna, albo w podwórkach zapomnianych doskonale przez wszystkich, poza paroma staruszkami ukorzenionymi mocniej od ostatnich żyjących tam drzew. Mózgi znosiły moje fanaberie w milczeniu, a czasami nawet inicjowały kolejne. Szliśmy nad rzekę, żeby mogły pomilczeć patrząc na niekończące się drobne zmarszczki tonące w nurcie nieustająco. Nasycić się nieskończonością powielaną w nieskończoność. Lawiną życia przelewającą się od źródeł i od tak dawna, że wyryły w ziemi bruzdę, aby przyszłość przelewała się z mniejszym wysiłkiem.

Rzecz upodobała sobie linię życia na lewej dłoni i kokosiła się na niej najchętniej. Katulała się, podskakiwała i chodziła po niej niczym linoskoczek. Była. Po prostu była i sam nie wiem kiedy obdarzyłem ją czułością. Można zakochać się w rzeczy? To byłoby potworne, bo rzeczy nie są do kochania, a do używania. Ale o rzeczy myślałem już wtedy Rzecz. Z dużej litery. A wszystko, co posiada imię warte jest już uczuć. Rzecz była ich warta i odwdzięczała się chodząc po ścieżce życia dożywotnio wytatuowanej we wnętrzu dłoni moją – naszą przeszłością.

Rzecz oswoiła mnie tak bardzo, że nawet na poduszce znalazłem dla niej miejsce, żeby mogła noc spędzać otulona moim zapachem. Czasem zaplątała się we włosy, czasem łaskotała mnie w usta, ale wciąż blisko, żeby nie uronić towarzystwa. Zabierałem więc ją na spacery i dłuższe wyprawy. Staliśmy się dla siebie światem, który trzeba przeżywać wspólnie. Niezwykłą Rzecz dostałem w rękę. I nawet zerkałem, czy darczyńca nie pojawi się na horyzoncie. Chciałem mu podziękować, albo choć uśmiechnąć się doń serdecznie, że tak z prezentem utrafił.

Rzecz grzała się w mojej dłoni i wspólnie szukaliśmy dla niej godnego imienia, jednak na żadne nie umieliśmy się zdecydować. Daliśmy sobie czas, w końcu nie spieszyło się nam wcale. Czasami przekomarzałem się z Rzeczą, że jest przytuliskiem bezimiennym, ale przytulałem ją tak mocno, żeby nie miała wątpliwości, że to tylko taki żart nie złośliwy, a czułością napędzony.

Któregoś dnia zasiedzieliśmy się w parku, bo panorama za rzeką zdawała się rozkwitać, gdy słońce gasło i kwitła tak pięknie, że nie chciało się nam odchodzić. Obracałem Rzecz w palcach obu dłoni i uczyłem się raz jeszcze kształtów niebanalnych, niepowtarzalnych i trudnych do odwzorowania, gdy stało się coś strasznego. Rzecz pękła, jakby szew puścił, albo klej rozmiękł pod ciepłem dłoni.

Na lewej ręce kołysały mi się dwa mózgi oderwane od siebie pierwszy raz w życiu. Samotne, kołyszące się wnętrzami do góry. A potem z jednego zeskoczyło coś maluśkiego i podreptało niewprawnie tam, gdzie mózgi uwielbiały balansować – na linię życia. Usiadło toto po turecku i patrzyło na mnie wielkimi, zdumionymi oczami. Było moje, a ja byłem jego… jej… nie wiem sam, ale zrozumiałem od pierwszej wspólnej chwili, że jest moje owo maleństwo, które usiadło. Popatrzyłem na mózgi, ale one milczały. Nie były już Rzeczą. Były dwiema skorupami, z których ulatniało się ciepło i wspomnienia. A Maleństwo spijało to wszystko, jakby to był zimny sok podany w upalne popołudnie. Piło, aż skorupy stały się zimne martwe.

Nie wiedziałem, co mam z nimi zrobić, gdy Maleństwo zajęło ich miejsce na linii życia, a mozgi umarły. Wyrzucić? Jak to tak? Wyrzucić Rzecz? Tę, z którą tyle wspólnych słów i dni, ciepła nieprzespanych, rozszeptanych nocy? Maleństwo patrzyło na mnie chyba z politowaniem czując moje dylematy. Nie bało się wcale, wiedziało, że będę umiał je kochać. Patrzyłem wilgotnym wzrokiem na Maleństwo i dwie połówki Rzeczy i glos uwiązł mi w krtani.

A wtedy przyszedł on i zabrał mi. Obie połówki zabrał, bez wysiłku połączył w całość i rozejrzał się ciekawie. Potem gwizdnął cicho. Obróciła się jakaś młoda dziewczyna zmartwiona, bo wracająca z nieudanej randki. Kiedy podniosła smutne oczy on rzucił w jej stronę orzeszka, zaśmiał się i odszedł z rękami już w kieszeniach. Dziewczyna schwytała orzeszek i przyglądała się mu z zainteresowaniem. Rzecz znalazła nowego właściciela. Ja? Ja dostałem Maleństwo. Żywą pamiątkę po Rzeczy. Maleństwo właśnie uczyło się tańczyć na mojej linii życia. Jeszcze pokracznie, jeszcze się chwiało, ale przecież… nauczy się. Mamy czas…