Zwęszone.

Kloszard pchający wózek wyładowany Wezuwiuszem tętniącym wtórnymi skarbami niósł na szyi korale różańca. Pchał wózek nad którym Bóg się pochylał grzany jego oddechem. Śmierdział przy tym niewiele gorzej od kwitnącego ligustru. Inny spał pod drzewami na ławce zwróconej ku ruchliwej ulicy i hałas nie przeszkadzał mu wcale. Błogość osiadała na nim wraz z kurzem przeciskając się przez zarost aż rozkwitła uśmiechem sennym. Pośród rajskich jabłoni masowo oplecionych pajęczynami sroka coś tokowała zawzięcie, jednak kiedy zerknąłem na nią, to umilkła. Charczała potem pociesznie, ale przecież nie ja wepchnąłem jej niezrozumiałe bluźnierstwa do gardła. W końcu pachną lipy. Można iść za tym aromatem wszędzie. Nawet tam, gdzie nikomu nie jestem potrzebny.