Po piętach, po nosie.

Właśnie wczoraj zaczął się kolejny sezon na siniaczki. Ładna pani miała takowego na łydce i wyglądał, jak usta. Zupełnie, jak pocałunek. To chyba jeden z milszych kształtów dla niemiłego zdarzenia. Deszcz oskrobał ulice z potu, nosy z piegów, a płucom pozwolił pomarzyć o swobodzie. Czapla matowym wzrokiem podglądała mnie i jednocześnie zezowała drugim okiem na właśnie zakwitające nenufary. Znaczy grzybienie, ale ta nazwa jest zbyt brzydka dla pięknego kwiatu, więc niech będzie nenufarem pośród kosaćców (broń Boże irysów). Jakaś ryba z desperacji wyskoczyła ponad wodę nie bacząc na osiwiałą czaplę, bo groźniejszy wróg deptał jej po piętach, czy po czym tam się da deptać małym rybkom. A mi deptały po piętach samochody podlewające ogródki wprost z jezdni. Wczorajsze jaskółki pofrunęły tak wysoko, że ich już nie widać - wolę tak myśleć, niż wiedzieć, że się schowały pod okapami kamienic.