Ze światem pod rękę.

Krzaki, wczoraj ciężkie od kwiatów, zwiesiły różane łby, jakby wciąż chciały pić wprost z kałuży, a dzisiaj kracze mi sosna, aż jaskółki pouciekały w niebiańskie objęcia i krążą tam niby chmara muszek owocówek wokół kropli soku uronionego drobną, dziecięcą rączką wprost pod nogi. Przed całodobowym sklepem unosi się kurz fermentującego piwa, którym ochlała się jedna z płyt chodnikowych. Może pielęgniarka dezynfekowała jej ranę, bo wcześniej dostała mocno po grzbiecie butelką, która stłukła się w drobny mak. Psy ostrożnie sprawdzają postęp robót budowlanych i stawiają dziewicze kroki na nieistniejącym wczoraj fragmencie parkingu, przy którym piętrzy się gołoborze granitowego bruku czekającego na dłoń kamieniarza. Jakaś sroka usiłuje się wspinać, jednak krakanie przegania ją poza horyzont głosu. Zza uchylonych zachęcająco okien dobiega ciepło snów niespełnionych i tych gorących, wtulonych w nieznane z wielką pasją. Zupełnie, jakby świat chciał się ofiarować wyłącznie mi. Na jeden moment stanąć wraz ze mną i popatrzeć na kompletne bezludzie. A przecież nie mam dzisiaj imienin, żeby dostawać prezenty od świata. Czyżby trzeba było imię zmienić? Zużyło się stare?