Pracowite myśli.

Wrony darły się, jakby świat miał pęknąć, więc otworzyłem oko. Okna nie musiałem, bo już było otwarte. Wrony właśnie wydziobywały skraj nocy z trawnika i szarpały niczym brzeg kołdry, żeby dzień zaczął wstawać. No i wstał zawstydzony wielce. Wróble ćwierkały jakieś wróble plotki i zrobił się tumult niemożebny. Wreszcie podjechała śmieciarka i uspokoiła towarzystwo posapując z nieświeżym oddechem. Trochę trwało, zanim wróble znowu się rozgadały. Poszedłem w plenery popatrzeć, jak z włoskim wdziękiem dojrzewają orzechy, jak pierwsze, niedojrzałe mirabelki spadają na asfalt. Nie chciałem wierzyć, że chodnik od tego mógł popękać, jak wyschnięte jezioro i słusznie. To korzenie sprawiły, że chodnik zamienił się w puzzla. Ludzi jakby mniej. I nie bardzo wiem, czy uciekli w chłodniejsze rewiry, czy może dzisiaj jakieś święto, które przegapiłem. Zdarza mi się zagapić, więc nie wykluczam. Lipom uginają się ramiona pod ciężarem aromatu i pocą się dość obficie. Im jednak dezodorant nie jest tak potrzebny jak ludziom. Kwaśny smrodek anonimowo wędruje po ulicach przeplatając się z lipowym szaleństwem tworząc niezwykle egzotyczną mieszankę. Dla koneserów. Minąłem czarne lichtarze martwych dębów zastanawiając się, czy drewno musi schnąć w pionie. Oczami wyobraźni widziałem urodę desek i już zacząłem wytwarzać z nich ławy i stoły. Może w poprzednim wcieleniu byłem stolarzem?