Przez park.

Pani w lustrzanych okularach poprawiała w marszu biust, a materiału miała sporo, więc ekspozycja prężyła się ku słońcu i nie tylko. Może spoza weneckiej szyby sprawdzała w moich oczach doskonałość formy, a może tylko ubolewała nad schnącymi w upale truskawkami. W parku nieśmiało snuje się aromat lipowego kwiecia. Na razie ubogi, łatwy do stłumienia kurzem podniesionym kołami rowerów, bądź miliardem drobnych stóp niekończących się wycieczek przemieszczających się pośród siedmiu cudów tubylczego świata. Gaz ulatnia się z butelek i puszek chłodząc zawartość spożywaną tam, gdzie dopadnie pragnienie. Rzeką, po śladzie mieszanej wioślarskiej ósemki ze sternikiem, płyną barki i rowery wodne. Zielone perły niedojrzałych, drobnych kasztanów rozsypują się w alejkach jak szarpnięty zbyt mocno naszyjnik. Groszki wtulają się w rulony topolowej waty utoczone przez wiatr i znikają bez wieści.