Sjesta.

Klimat osiągnął temperaturę ludzkiego organizmu i to w głębokim cieniu. Cwaniak. Nie każdy miał tyle szczęścia. Z tego co widziałem nie wszystkie jednostki były zadowolone z równowagi temperaturowej i wprost nieprzyzwoicie pocili się i dyszeli jak psy. Pan o proporcjach wykraczających poza współczesną doskonałość zasiedlił ławeczkę i chyba mu piersi zmarzły, bo otulił je po trzykroć koszulką, kosztem pępka. Zerknąłem z niezdrowej ciekawości. Miał się czym pochwalić. Moim zdaniem trawił żółwia i musiał go zeżreć ze skorupą, gdyż wypukłość majestatycznie podrygiwała, choć zdecydowanie mniej, niż Wezuwiusz przed erupcją. Trawienie żółwia najwyraźniej wprawiało go w doskonały nastrój. Medytował i kontemplował ignorując jednocześnie dyszące otoczenie spieszące Bóg raczy wiedzieć dokąd. Jednostki ekstrawaganckie o zielonych włosach i te z dredami, wytatuowane, zakolczykowane, albo obcobrzmiące przesuwały się przed szczęśliwym obliczem. Słońce było tak spragnione, że wysysało wilgoć nawet z betonu. Pani z peselem zakotwiczonym w epoce napoleońskiej złorzeczyła rubasznie światu idąc ubrana w kapelusz i płową grzywę w nim mieszkającą. Ulice przechylały się coraz mocniej z jawnej niesprawiedliwości, gdyż zacieniony chodnik oblegany był ponad normę, podczas gdy ten drugi przypominał Gobi w słonecznej kulminacji. Miękł nawet asfalt i strach było sprawdzać, co się dzieje z granitowymi pomnikami – niektóre są uzbrojone.