To już lato!

Słupek rtęci aż sapie, żeby nadążyć za tempem wspinaczki brzegów sukienek po pięknych, bladych udach. Przysłowiowego rąbka należy już szukać ponad nogami i o przeszkadzaniu w najbardziej nawet wymyślnym tańcu mowy nie ma – z godowym włącznie. Widziałem panią, która poddała się i nawet nie usiłowała ukryć siodełka rowerowego pod spódniczką odjeżdżając w siną dal lizana wiatrem i gorącymi spojrzeniami zaczepionymi krańców kręgosłupa. Lipy, choć jeszcze nie rozkwitły wonnym kwieciem, zdążyły się już spocić i kapią lepkimi łzami na asfalty, które od tej duszności kleją się do butów z odgłosem dartego materiału przy każdym kroku. Ptaki do śpiewania wykorzystują godziny tak młode, że mało komu chce się wstać, żeby posłuchać. A szkoda, bo mają wiele do powiedzenia. Pragnienie dusi budowlańców nim pracę rozpoczną więc do autobusu wsiadają z puszką schłodzonego piwa. Dziewczyny najwyraźniej zazdroszczą im opalenizny, bo nadrabiają błyskawicznie. Pierwsze czerwone uda, plecy i nosy świecą pośród mniej skorego do opalania się tłumu.