Do tańca.

Miasto w upale porusza się niechętnie i ociężale. Nawet poranek nie daje już wytchnienia i martwy wzrok przelewa się przez chodniki niczym tumany kurzu. Manekiny na wystawach porozbierały się i podobnym do ludzkiego wzrokiem domagają się litości, albo chociaż zrozumienia. Nic dziwnego, że mniej pruderyjne kobiety porzuciły biustonosze i korzystają z ciekawości wiatru pozwalając mu zerkać pod sukienki. Wysoka, młoda pani szła do swojej codzienności niemalże na paluszkach, a łydki miała tak gładkie, że ześlizgiwał się z nich nawet wzrok. Szła kręcąc wszystkim, czym kręcić potrafią kobiety, aż złapała się dłonią pod bok, jakby przymierzała się do poleczki. Trochę doskwierała jej torba z laptopem i dwakroć większa torebka osobista, a jednak usiłowała. Zarażony powtórzyłem ten ruch instynktownie i gotów byłem zatańczyć z nią, chociaż nie wiem, czy umiem poleczkę zatańczyć. Nie wiem, bo nigdy nie próbowałem chyba. No i wyższa była ode mnie, chociaż miała sportowe obuwie.